Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Θες να μάθεις πως είναι?(Γραφει ο Totem)

Το σκηνικό είναι σχετικά άγνωστο και 10ετίας..



-Οι περισσότεροι γνώρισαν τη Χρεισοί Αβγύ τον τελευταίο χρόνο, ή έστω τα τελευταία δύο χρόνια με τα δεδομένα δρώμενα (sic) και το "καθάρισμα" γειτονιών στο κέντρο της Αθήνας.Εγώ τη γνώρισα όταν ήμουν φοιτητής, σε ένα από τα μεγαλύτερα ΤΕΙ της χώρας. Βασικά, την ήξερα από πιο πριν, απλά όταν ήμουν φοιτητής την αισθάνθηκα στο πετσί μου (και μέσα από αυτό).



-Η αλήθεια είναι ότι είναι η δουλειά μου τέτοια, και η δουλειά του πατέρα μου ήταν τέτοια, και η δουλειά του παππού μου ήταν τέτοια, που από μικρός είχα πάθει ανοσία στα αίματα και τους πολύ γραφικούς τραυματισμούς. Την πρώτη φορά που είδα διαμελισμένο πτώμα ήμουν 6 χρονώ (Anangel Greatness). Την πρώτη φορά που τραυματίστηκα εγώ σοβαρά ήμουν 14 (συμπαράσταση με το γυμνάσιο στο τοπικό συνδικάτο, στους γονείς μας, επίθεση των ΜΑΤ και με οχήματα της πυροσβεστικής υπηρεσίας έξω από το παλιό ΥΕΝ). Δεν ξέρω αν αυτά που θα γράψω στη συνέχεια είναι φυσιολογικά, ή κομμάτι της καθημερινότητας κανενός από εσάς. Για εμένα είναι, αλλά καλά θα κάνουν να γίνουν και για εσάς σιγά-σιγά.



-Ήμουν, που λέτε, φοιτητής και συνδικαλιστής ταυτόχρονα, σε ένα από τα μεγαλύτερα ΤΕΙ της χώρας, με την παράταξη της Πανσπουδαστικής. Ενεργός στη σχολή και γενικότερα στην πόλη, είχα αρχίσει να αποκτώ τη φήμη του "σιδεροσάγονου". A.k.a. δεν έπεφτα εύκολα. Ακόμα δεν πέφτω. Είχαμε εκλογές στο ΤΕΙ λοιπόν. Φοιτητικές. Η εφορευτική επιτροπή (αποτελούμενη από φοιτητές όλων των παρατάξεων) μου ζήτησε εμένα προσωπικά (σαν χάρη) όταν περάσει και ο τελευταίος φοιτητής, από αυτούς περίμεναν στην ουρά, μέσα στην αίθουσα, να κλείσω την πόρτα και να αφήνω μόνο τους υπεύθυνους των παρατάξεων (όλων των παρατάξεων, αλλά 1 άτομο) να μπαινοβγαίνουν για να παίρνουν αποτελέσματα. Μαζί μου ήταν και παιδιά από άλλες παρατάξεις, όχι μόνο πανσπουδαστικάριοι. Κάποια στιγμή, κι ενώ έχουμε κλείσει την πόρτα (και έχει ξεκινήσει η διαδικασία της καταμέτρησης) εμφανίζεται μια ομάδα 15-20 ατόμων, σε ημιστρατιωτική παράταξη, σχεδόν με βήμα παρέλασης, η οποία κατεβαίνει τις σκάλες και στρίβει από τη γωνία του διαδρόμου. Ο επικεφαλής τους, λίγο μεγαλύτερος στην ηλικία από τους υπόλοιπους, έρχεται και στέκεται μπροστά μου σε "άβολη" απόσταση. Συνήθως κάποιος όταν έρχεται να σου τσαμπουκαλευτεί έρχεται σε απόσταση 10-20 πόντων από το πρόσωπό σου. Ο συγκεκριμένος είχε έρθει σε τέτοια απόσταση που σχεδόν ακούμπησαν τα κούτελά μας. Μπορεί να ήθελε γλωσσόφιλο, σκέφτηκα. Μου λέει "Κάνε στην άκρη, είμαστε από την ομάδα προστασίας της ΔΑΠ". Του λέω κι εγώ "Στα παπάρια μας!" φυσικότατα και ψιλοσκάλωσε. "Τί είπες?" λέει. "Δεν με νοιάζει από που είσαι, αν θέλει να μπει ο υπεύθυνος της ΔΑΠ να ενημερωθεί, ας μπει. Οι υπόλοιποι μεταβολή και πούλο..." του λέω. Αρχίζει να μου κάνει το τρέμουλο του τσαμπουκαλή. "Ξέρεις σε ποιον μιλάς?" ρωτάει. "Φύγε γιατί θα σου φιλήσω τη μύτη!" του λέω. Τίποτα ο δικός σου. Έρχονται και οι άλλοι τριγύρω, σαν περικύκλωση ένα πράγμα. Τα παιδιά της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ που μέχρι πριν 5 δευτερόλεπτα καθόντουσαν μαζί μας και χαζολογούσαμε και μιλούσαμε για μπάλα και για γκόμενες έχουν κάνει καπνό. Το ίδιο και οι περισσότεροι από τις λεγόμενες παρατάξεις της αριστεράς. Έχουν μείνει 2 ΕΑΑΚίτες μόνο, εκ των οποίον ο ένας έχει κολλήσει η βελόνα στο "Ώπα ρε παιδιά! Ώπα ρε παιδιά!" και προσπαθεί να μην πατήσει το σκατό στην κάλτσα. Και φυσικά οι δικοί μου, τα "συντροφάκια" οι οποίοι όμως ήταν κατά πλειοψηφία γυναικόπαιδα και δεν ήταν και στα καλύτερά τους, αλλά τουλάχιστον δεν τρέμανε. Εκείνη τη στιγμή, πίσω από όλο το μπουλούκι "προστασίας της ΔΑΠ" εμφανίζεται ένας γνωστός χρυσαυγίτης (τον οποίο έχει μπανίσει και ακολουθεί διακριτικά ο αδερφός μου με άλλους 2-3 συντρόφους). Ακούω ένα "ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ!" φωναχτό από το βάθος, και ξεκινάει ένα ταβερνόξυλο άνευ προηγουμένου (από τα 3-4 καλύτερα της ζωής μου). Κουτουλιές, μπουνιές, σιδερογροθιές, ένα λοστάρι στο κεφάλι το οποίο απέφυγα τελευταία στιγμή και μου κρέμασε τον ώμο, ο αδερφός μου δάγκωσε ενός τη μύτη, αίματα από εδώ, ξύλο από εκεί, τρώω μια ανάποδη, να προσπαθώ να προστατέψω και τις Μαρίες, μου χώνουνε ένα καλό κατακέφαλο, γυρίζω και σκύβω και αρχίζω να τρώω τα μπουνίδια στην πλάτη σαν να με πέρασε για κάσα ένας ντράμερ με πάρκινσονς. Κάποια στιγμή βρίσκω μια ευκαιρία να σηκωθώ, αλλά ήταν τόσο το ξύλο που ερχόταν από όλες τις μεριές που δεν ήξερα αν παίζω άμυνα ή αν κοπανάω. Απλά γύριζα τα χέρια μου γύρω-γύρω με δύναμη. Την γνωστή τεχνική "όποιον πετύχω τον σκότωσα". Ξαφνικά, ενώ στα μάτια μου μόλις είχε αρχίσει να γίνεται καλή η φάση (γιατί είχα μουδιάσει από το ξύλο και τώρα πια όσες και να έτρωγα δεν με πόναγαν) ακούω ένα "ΦΎΓΑΜΕ!" από την ίδια φωνή που φώναξε το "αυτός είναι" και η "ομάδα προστασίας" κάνει μεταβολή και αρχίζει να τρέχει, μαζεύοντας και τους τραυματίες τους (αδερφός μου ρησπέκτ) φωνάζοντας "Αίμα! Τιμή! Χροισεί Αβγύ!". Κάνω μια να τρέξω να τους πάρω στο κυνήγι, που να τρέξω ο καψερός. Ίσα ίσα τις σκάλες πρόλαβα να ανέβω και έχω λαχανιάσει, έχω ιδρώσει, δεν μπορώ να περπατήσω καλά καλά. Ο μικρός μου αδερφός με άλλους 2-3 τους κυνηγάει και βγαίνουν από το διάδρομο του ΤΕΙ. Εγώ έχω σκύψει και προσπαθώ να αναπνεύσω. Δυσκολεύομαι. Πάω να βάλω τα χέρια μου στα γόνατα να στηριχτώ και βλέπω το δεξί μου μπατζάκι όλο μέσ'στα αίματα. Α, για αυτό τρέχανε. Λέω σε μια συντρόφισσα να οδηγήσει να πάμε μέχρι το νοσοκομείο.



-Έτσι με μαχαίρωσε η Χροισεί Αβγί. Για να παραδειγματίσει τους κομμουνιστές στο ΤΕΙ που γράφανε στα παπάρια τους την ΔΑΠ, την φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, την πρώτη σε δύναμη. Και εσείς που τώρα την στηρίζετε αυτή τη συμμορία για να "πλακώσει στις κλωτσιές τους πολιτικούς" καλά θα κάνετε κάποια στιγμή να κατανοήσετε ότι, αυτή η συμμορία και αυτοί που σας γαμήσαν τη ζωή, έχουν σχέσεις πελατειακές ΚΑΙ ερωτικές. Αγοράζετε σκάρτο προϊόν με την ψήφο σας. Οι χροισαβγείταις έχουν κάνει και μπράβοι μεγαλοεφοπλιστών που κυνηγάνε συνδικαλιστές στα καράβια. Είναι πιο συστεμικοί από το ίδιο το σύστημα. Και αν νομίζετε ότι επειδή ξέρουν από "νύχτα" και από "μπραβιλίκια" για αυτό δεν μασάνε, φτάνει λίγο να το ψάξετε, και τότε η αντικομφορμιστική τους περσόνα θα εκτεθεί χειρότερα κι από ιδιωτική ασφάλεια υπουργού της Νέας Δημοκρατίας στο υπουργείο στην Πειραιώς, που ταυτόχρονα συνοδεύει χρηματαποστολές της τράπεζας του Βγενόπουλου.



-Που είχα μείνει? Α, ναι... Παρά 2 χιλιοστά νεφρό τελικά. Η λεπίδα είχε μπει 5-6 εκατοστά μέσα, πάνω από το δεξί μου νεφρό. Δεν μου έκανε πολλά ράμματα. Για την ακρίβεια 1 μου έκανε, αλλά ήταν μακρόστενο (το γνωστό και ως "ράμμα κοντοσούβλι"). Με το που είδε την μαχαιριά η γιατρέσσα μου λέει "είσαι τυχερός που δεν πέτυχε έντερο γιατί θα έτρεχε αίμα μαζί με προπεριττώματα και θα μπορούσες να είχες πάθει μεγάλη ζημιά". "Δηλαδή?" ρωτάω. "Δηλαδή, από 1 βδομάδα μέσα, να καθαρίσουμε τα σωθικά σου, μέχρι θάνατο" απαντάει. "Α, καλή φάση". Τίποτα δηλαδή.



-Σοβαρά. Η μαχαιριά όταν μπαίνει μέσα σου δεν είναι τίποτα. Σαν τσιμπιά. Δεν την καταλαβαίνεις σχεδόν. Το πιθανότερο θα είναι λογικά να την καταλαβαίνεις καλύτερα σκέτη, αλλά εκείνη τη στιγμή, πιστέψτε με, πιο πολύ θα σας απασχολούν οι μπουνιές στο κεφάλι και οι λοσταριές στην πλάτη, παρά το μπίξιμο του μαχαιριού. Ο πόνος πάει στον εγκέφαλο με σειρά προτεραιότητας. Απλά, αν καταλαγιάσει η σκόνη της μάχης και δείτε ότι επιζήσατε και είστε εσείς ο μαχαιρωμένος, ηρεμία, βρείτε κάποιον να σας μεταφέρει στο νοσοκομείο (ή σε περίπτωση που έχουν ξεκινήσει οι επαναστατικές διαδικασίες, στο γιατρό της αντίστασης) και ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ (που δεν υπάρχει ο θεός, αλλά λέμε τώρα) μην προσπαθήσετε να βάλετε το δάχτυλο στην πληγή για να δείτε πόσο βαθιά είναι. Πονάει αυτό...



-Δεν ξέρω πόσο εκτιμάτε εσείς τη ζωή σας, αλλά με τις παρούσες συνθήκες δεν βλέπω καλύτερο τρόπο να πας από την πισώπλατη μαχαιριά χρεισαβγοίτη. Εκτός ίσως από την δημόσια και παραδειγματική εκτέλεση από συγκυβέρνηση. Το καλύτερο και το πιο χαρμόσυνο νέο θα πρέπει να είναι ότι σας μαχαίρωσε χροισαβγύτης. Γιατί μετά την μαχαιριά, τους φωνάζει "φύγαμε" το μαντρόσκυλό τους και τρέχουν. Έτσι θα γλιτώσουν οι τριγύρω σας. Με τη θυσία σας. Εγώ θα πάω περήφανα. Θα τους κυνηγίσω μέχρι να πέσω κάτω. Και αν χρειαστεί να αφήσω την τελευταία μου πνοή σε τέτοια μάχη, από τέτοια μαχαιριά, πισώπλατη, θα την αφήσω βλέποντάς τους να τρέχουν σαν τον Mick Foley όταν έτρεχε να γλιτώσει από τον Undertaker. Να τρέχουν χτυπώντας αγκώνες σε γόνατα, και να φωνάζουν το περίφανο "Αίμα! Τιμή! Χροισί Αβγεί!" της άτακτης υποχώρησης.



-Δεν είναι "το μόνο που θέλω" να τους δω να τρέχουν, όπως λέγανε παλιά κάτι παπάρες που τώρα τους γλείφουνε. Αλλά δεν θα με χαλάσει αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα δω ποτέ...



Δεν είναι και τίποτα σημαντικό,

σοβαρά,

Totem...

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Ένα δείγμα από το αρσενάλι (ΑΠΟΨΕ/ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΜΟΥ ΝΑ ΧΑΡΩ)

Οπως ειχε υποσχεθει ο bd foxmoor εδωσε στο youtube ενα πρωτο δειγμα απο το αρσεναλι του


ειναι το rough mix ενός τραγουδιού απο το μαυρο σεντουκι,και θα το βρειτε στο παρακατω λινκ


http://arsenali242.blogspot.gr/2012/09/blog-post.html

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012