Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Ο Τάσος Ψαράς για την δραματοποιημένη σειρά «Κώστας Καρυωτάκης»

«Κώστας Καρυωτάκης»


Ο Τάσος Ψαράς μιλάει στον «Ρ», με αφορμή τη δραματοποιημένη σειρά που σκηνοθέτησε για τη ζωή του ποιητή και παρουσιάζεται κάθε Πέμπτη από την ΕΤ-1


Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος στο ρόλο του Κώστα Καρυωτάκη





Ποιος είναι: Γεννήθηκε το 1948 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στη Σχολή Θεάτρου Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στη Σχολή Σταυράκου Θεσσαλονίκης και στη Χατζίκου Αθηνών. Διατέλεσε μέλος του ΔΣ του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Μουσείου Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και πρόεδρος του ΔΣ της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών.



Ο Τάσος Ψαράς γύρισε επτά μεγάλου μήκους ταινίες, «Δι' Ασήμαντον Αφορμήν» (1974), «Μάης 1936» (1976), «Το Εργοστάσιο» (1981), «Καραβάν Σεράϊ» (1986), «Η Αλλη Οψη» (1991), «Οι Αριθμημένοι» (1998), «Η Σκόνη που Πέφτει» (2004) και σημαντικό αριθμό μικρού μήκους ταινιών, «Παρουσία», «Μέλλεμε», «Το Θαύμα», κ.ά. Οι ταινίες του Τάσου Ψαρά έχουν προβληθεί σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και έχουν αποσπάσει πολλά βραβεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό.


Ο Τάσος Ψαράς υπήρξε παραγωγός και σκηνοθέτης πολλών τηλεοπτικών εκπομπών, ντοκιμαντέρ, μονογραφιών, αφιερωμάτων και δραματοποιημένων σειρών (σίριαλ: «Το Μπουλούκι», «Ο Χρυσός Νοικοκύρης», «Πορεία 090», «Το Κιβώτιο», «Ο Πρίγκιπας») κ.ά. Τελευταία δουλειά είναι η τηλεοπτική σειρά «Κώστας Καρυωτάκης».


***


Η Μαρία Κίτσου και η Νικολέτα Κοτσαηλίδου, στα γυρίσματα της σειράς





-- Γιατί ασχολήθηκες με τον Καρυωτάκη;



-- Ο Κώστας Καρυωτάκηςήταν ο ποιητής, που με είχε γοητεύσει στα εφηβικά μου χρόνια. Μεγάλωσα μαζί του και συμπορευόμουν για αρκετό διάστημα. Ωστόσο, άρχισα να μελετώ συστηματικά το έργο του στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν πλέον διάφορες δημοσιεύσεις, ιδίως του Γ. Σαββίδη και της Γ. Δάλκου τον έφεραν ξανά στην επικαιρότητα.


Το 1999, προετοιμάζοντας ένα ντοκιμαντέρ στη σειρά «Εποχές και Συγγραφείς», άρχισα να διατυπώνω ερωτήματα για τη ζωή και το έργο του, χωρίς οι απαντήσεις που έπαιρνα να με ικανοποιούν απόλυτα. Είχα εξαντλήσει την υπάρχουσα βιβλιογραφία, καθώς και τους δυο τόμους από τα συμπόσια του '86 και του '97 και τα κενά υπήρχαν. Ευτυχώς, διάβασα καθυστερημένα τη βιογραφία του Σακελλαριάδη του '38 , από φωτοαντίγραφα που με προμήθευσε η Χρ. Ντουνιά και, αρκετά υποψιασμένος, δεν παρασύρθηκα από τον πρώτο σχολιαστή του, όπως συνέβη με πολλούς ερευνητές.


Στη συνέχεια, άρχισα να ψάχνω στοιχεία στα λογοτεχνικά περιοδικά, αλλά και στον ημερήσιο Τύπο. Είχα κάνει κάποια βήματα και κατόπιν άφησα τα έντυπα κι άρχισα έρευνα σε αρχεία. Π.χ., υπουργείου Στρατιωτικών, υπουργείου Εσωτερικών, Νομαρχίες κ.λπ. Συγκέντρωσα ένα ενδιαφέρον υλικό, που ανέτρεπε κάποιες από τις βεβαιότητες που είχαν δημιουργηθεί για τον ποιητή και είπα να το κάνω σενάριο για μια ταινία. Ωστόσο, έψαξα και τη ζωή της Πολυδούρη, και κατέληξα πως το υλικό ήταν υπερβολικά μεγάλο για ταινία. Ετσι οδηγήθηκα στην ιδέα για μια δραματοποιημένη σειρά.


Ο Τάσος Ψαράς





-- Ο κινηματογράφος που κάνεις είναι κοινωνικός και πολιτικός. Εντάσσεται η μυθιστορηματική βιογραφία του Καρυωτάκη σ' αυτήν τη θεματολογία;



-- Απόλυτα. Κι επιπλέον διατηρεί και άλλα χαρακτηριστικά που υπάρχουν στις μυθοπλασίες των ταινιών μου, όπως, π.χ., η σύγκρουση του ατόμου ή μιας ομάδας ατόμων με οργανωμένα συμφέροντα, αλλά και με το πολιτικό κατεστημένο της εποχής. Ας μην ξεχνάμε πως ο Καρυωτάκης υπήρξε συνδικαλιστής και, μάλιστα, γενικός γραμματέας της Ενωσης Δημοσίων Υπαλλήλων Αθηνών, των ανώτερων και ανώτατων δημόσιων υπαλλήλων της εποχής, και γι' αυτή τη δραστηριότητά του τιμωρήθηκε εξοντωτικά από τον υπουργό Υγιεινής με στέρηση μισθών και αλλεπάλληλες μεταθέσεις, που τον έφεραν στην Πρέβεζα με την τραγική κατάληξη.


-- Ποιο είναι το ιστορικό πλαίσιο της ζωής του;


-- Ο Καρυωτάκης γεννιέται το 1896, ζει μαθητής την εθνική εξόρμηση του 1912-1913, φοιτητής τον εθνικό διχασμό, μετέχει στη φοιτητική φάλαγγα το 1916 υποστηρίζοντας τον βασιλιά Κωνσταντίνο, παρασέρνεται από τον μεγαλοϊδεατισμό του '20 και βιώνει τη συντριβή του '22 παράλληλα με τη δική του συντριβή από τη διάγνωση της αρρώστιας του, αλλά και το τέλος της σύντομης, αλλά έντονης σχέσης του με την Μαρία Πολυδούρη.


Το 1922 και η προσφυγιά σηματοδοτούν την αλλαγή πλεύσης του Καρυωτάκη, όπως και του Εμπειρίκου, του Νικόλα Κάλας και πολλών άλλων λογοτεχνών. Από κει και πέρα, ζει μια επανάσταση, του Πλαστήρα, γελοίες απόπειρες πραξικοπημάτων (Γαργαλίδη, Μεταξά), την επέμβαση των Ιταλών στην Κέρκυρα, την ανακήρυξη της αβασίλευτης Δημοκρατίας, τη δράση των «δημοκρατικών ταγμάτων», τις δικτατορίες του Πάγκαλου και Κονδύλη, και βάζει τέρμα στη ζωή του λίγο πριν την επανεκλογή του Βενιζέλου.


Υστερα έχει άδικο να απαντάει στον Β. Ρώτα για την κριτική που του έκανε για τα «Ελεγεία και Σάτιρες», λέγοντάς του: «Η εποχή μας είναι πιο κοντά στη δική σας αισιοδοξία ή στον δικό μου πεσιμισμό;».


Αν θέλαμε να τον χαρακτηρίσουμε πολιτικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως ξεκινά συντηρητικός, φιλοβασιλικός, διαγράφει μια προοδευτική πορεία και καταλήγει επαναστάτης οραματιστής, βλέπε «Κάθαρσις». |


-- Αντιμετωπίζεις διαφορετικά μια ταινία από μια τηλεοπτική σειρά;


-- Οχι, μόνο ως προς το μέσο προβολής. Τόσο το «Μπουλούκι», ο «Πρίγκιπας», η «Αγγελίνα» και ο «Καρυωτάκης» θα μπορούσαν να ήταν ταινίες. Αλλωστε, οι συνεργάτες μου κι εγώ στα γυρίσματα και στην προετοιμασία δεν λέγαμε το σίριαλ, αλλά η ταινία.


-- Υπάρχει κάτι καινούριο στο έργο σου μ' αυτήν τη δουλειά.


-- Το καινούριο είναι το συναισθηματικό υπόβαθρο, κυρίως λόγω της αδιέξοδης σχέσης τουΚαρυωτάκη με την Πολυδούρη, που δεν υπάρχει στις περισσότερες ταινίες μου.


-- Φαίνεται πολυπρόσωπη και ακριβή παραγωγή. Ποιοι είναι οι βασικοί συνεργάτες σου;


-- Ο Γιώργος Αργυριοηλιόπουλος διεύθυνση φωτογραφίας, ο Πάνος Παπαδημητρίου ηχοληψία, η Γιούλα Ζωϊοπούλου σκηνικά, η Ιουλία Σταυρίδη κοστούμια, η Ιωάννα Σπηλιοπούλου μοντάζ, η Τερέζα Νίκολσον μακιγιάζ, η Δήμητρα Ντάλλα κομμώσεις κι ο Βασίλης Δημητρίου μουσική. Ολοι του κινηματογράφου. Οπως και οι παραγωγοί Παπανδρέου, Λαμπρόπουλος και Παπαδάτος.


-- Ηθοποιοί;


-- Παίρνουν μέρος περίπου 280-290 εξαιρετικοί ηθοποιοί με επικεφαλής τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο και την Μαρία Κίτσου, οι οποίοι κάνουν μοναδικές ερμηνείες.





Νίκος ΑΓΡΙΝΙΩΤΗΣ*

*Ως «Νίκος Αγρινιώτης» υπέγραφε τις συνεντεύξεις που έπαιρνε ο σύντροφός μας Νίκος Αντωνάκος, που «έφυγε» αναπάντεχα, πριν από λίγες μέρες, το βράδυ της 3ης του Απρίλη, ενώ μιλούσε σε εκδήλωση της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών για τον Γιάννη Ρίτσο. Η συνέντευξη, που παρουσιάζουμε σήμερα, δόθηκε από τον Τάσο Ψαρά, τρεις μέρες πριν από το χαμό του Νίκου.



αναδημοσίευση από τον ''Ριζοσπάστη''

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Με αφορμή τον θάνατο του 'Αλκη Αλκαίου...''Εμπάργκο''



Ένας εξαιρετικός δίσκος, κορυφαία δημιουργία του μεγάλου συνθέτη, που συνδυάζει προσφυώς στοιχεία από όλα σχεδόν τα μουσικά είδη (λαϊκό, τζαζ, συμφωνικό), ενώ οι ερμηνείες (ιδιαίτερα της Μαρίας Δημητριάδη) είναι θαυμαστές. Αξίζουν επίσης την προσοχή και οι σπουδαίοι στίχοι του Άλκη Αλκαίου. Μια σημαντική στιγμή της ελληνικής δισκογραφίας, αν και δυστυχώς παραγνωρισμένη από το ευρύ κοινό.
Κατά την γνώμη μου,ο δεύτερος καλύτερος δίσκος του Μικρούτσικου,μετά τον 'Σταυρό του Νότου'.





ΚΡΙΤΙΚΗ

Χειμώνας του 1982. Ο Θάνος Μικρούτσικος, ετών 34, κυκλοφορεί το Εμπάργκο στα πρώτα χρόνια μιας δεκαετίας που έμελε να σηματοδοτήσει γενικότερες αλλαγές (και) για το ελληνικό τραγούδι. Ο ίδιος απολάμβανε ήδη καταξίωσης στον καλλιτεχνικό χώρο από τα μέσα της δεκαετίας του '70, μια και είχαν προηγηθεί εκδόσεις κύκλων τραγουδιών (Πολιτικά Τραγούδια, Τροπάρια Για Φονιάδες, Μουσική Πράξη στον Brecht) καθώς και πειραματικών έργων (Καντάτα Για Τη Μακρόνησο) που στέφθηκαν απο εμπορική ή/και καλλιτεχνική επιτυχία, καθιστώντας τον "αγαπημένο παιδί" των μουσικοκριτικών, τόσο που του "συγχώρεσαν" (τότε) και το "ατόπημα" με τίτλο ...Σταυρός Του Νότου (η Ιστορία είχε, εντέλει, διαφορετική γνώμη). Το Εμπάργκο δεν αποτέλεσε εξαίρεση και ήδη το 1981, η ζωντανή εκτέλεση του "Ερωτικό" από τη Χάρη Αλεξίου (στην οποία χρεώνεται η πρώτη ερμηνεία του τραγουδιού), προμήνυε την αποδοχή του δίσκου από τους ακροατές. Από το "Κακόηθες μελάνωμα", όπου κλείνει το μάτι στην "άλλη μουσική", στο πρώτο του (σχεδόν) ζεϊμπέκικο ("Ερωτικό"), κι από τις συνθέσεις με τη "φόρα" των μεταπολιτευτικών έργων του '70 ("Μες στο Χημείο του Μαγιού", "Γαμμαγραφία") ως την κιθαρίστικη...ποπ του "Σκάντζα" και την μπαλάντα ("Χαρούμενο τραγούδι για τη Σύλβια Πλαθ", "Μεταμεσονύχτιο"), στα δώδεκα κομμάτια του δίσκου αντανακλάται, με τον ευτυχέστερο τρόπο, ολόκληρο το μουσικό πρόσωπο του συνθέτη. Δίσκος με ευρυγώνιο, είναι ακριβώς αυτή η ιδιαίτερη συνθήκη του Εμπάργκο να συμπυκνώνει την καταγωγή και τις μελλοντικές συνθετικές επιλογές του Μικρούτσικου που τον καθιστά κομβικό σημείο στη σαραντάχρονη σταδιοδρομία του. Έκτοτε θα προσπαθήσει ακόμα μια δυο φορές να (συν)ταιριάξει την "άλλη μουσική" με την φόρμα του τραγουδιού (Ο Γέρος Της Αλεξάνδρειας, Αραπιά Για Λίγο Πάψε Να Χτυπάς Με Το Σπαθί) και, αρχής γενομένης με την πρωτη ολοκληρωμένη συνεργασία με την Χ. Αλεξίου (1986), φαίνεται να χαράζει πλέον τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ δίσκων τραγουδιών και δίσκων "ιδιαίτερης" μουσικής.

Ο Άλκης Αλκαίος έχει εμφανιστεί μόλις δυο χρόνια μετά τον πρώτο μεγάλο δίσκο (δηλ. 33 στροφών) του Μικρούτσικου (Πολιτικά Τραγούδια, 1975) -αν και φημολογείται πως ξεκίνησε να τυπώνει ποιήματά του τουλάχιστον μια δεκαετία πριν το Εμπάργκο- και ήδη μετράει τις πρώτες του συνεργασίες με τον συνθέτη και τη Μ. Δημητριάδη (Τραγούδια Της Λευτεριάς, Δελτίο Καιρού). Καταγόμενος από τη "σχολή της ισόμετρης ποίησης" (που επανήλθε, έπειτα από την περιθωριοποίηση που της επιφύλαξαν οι δημιουργοί των προηγούμενων δεκαετιών, στο μορφολογικό τοπίο της ποίησης τη δεκαετία του '70), στο Εμπάργκο υπογράφει την πρώτη του ολοκληρωμένη εργασία στο χώρο της δισκογραφίας και αποκτά κύρος άμα τη εμφανίσει του. Εχοντας την ευφυΐα να αποφύγει, με ελάχιστες εξαιρέσεις ("Μες στο Χημείο του Μαγιού"), τις μεταπολιτευτικές "κορόνες" που έστειλαν στο χρονοντούλαπο ουκ ολίγα κείμενα μουσικών δίσκων του δεύτερου μισού της δεκαετίας του '70, ωστόσο με σαφείς κοινωνικές -όχι πάντα δηλωτικές- αναφορές και ποικίλη θεματολογία, στο συγκεκριμένο δίσκο καταθέτει μερικά από τα σπουδαιότερα κείμενά του. Με σημείο αναφοράς την ελευθερία, ή μάλλον "ανεκτικότητα", της εποχής απέναντι στον όρο "ποίηση στο τραγούδι", το Εμπάργκο συγκεντρώνει όλες τις αρετές (και μετεπειτα δημιουργικές "εμμονές") του Αλκαίου: την αφαιρετικότητα της διατύπωσης ως αντίκρισμα στις αλληγορικές αναφορές, την πλαστικότητα στη χρήση της γλώσσας και μια μελαγχολική διάθεση προφητείας αποκλεισμών και ακυρωμένων ονείρων. Λίγα χρόνια αργότερα ο εκδοτικός οίκος του Μικρούτσικου θα τυπώσει ακόμα κάποια ποιήματά του και από τα μέσα της δεκαετίας του '80 ο ποιητής θα προσαρμοστεί, χωρίς ωστόσο να παραδοθεί άνευ όρων, στην ιδιότητα του στιχουργού, προσπαθώντας να ισορροπήσει την καλλιτεχνική καταγωγή του με το νέο -τότε- (και αξιωματικό στις μέρες μας) αίτημα περί ευθύβολου, "καθημερινού" λόγου στο τραγούδι, που ήθελε -και θέλει- τους στιχουργούς (του τραγουδιού), στιχουργούς και τους ποιητές (της λογοτεχνίας), ποιητές, κόσμους εν πολλής ασυμβίβαστους (αλλά αυτή είναι μια άλλη -παρεξηγημένη- ιστορία...). (Διάφοροι μουσικοκριτικοί έχουν, κατά καιρούς, προσάψει στα κείμενα του Αλκαίου τη μομφή περί πυκνότητας που ταιριάζει στον ποιητικό λόγο και όχι στο στίχο για τραγούδι - τους είχε ήδη προβλέψει, βέβαια, μια και, διά γραφής του ιδίου, "είναι παράταιρη εποχή να βρει το δίκιο του ένας στίχος".)

Οι δύο δημιουργοί θα εμπιστευτούν τα τραγούδια του δίσκου στην ερμηνευτική δεινότητα της Μαρίας Δημητριάδη (σταθερή συνεργάτιδα, για ελάχιστους δίσκους ακόμα, του Μικρούτσικου), στον (ακόμα τραγουδιστή) Βλάσση Μπονάτσο και στον (κατά περίσταση ενεργό στη δισκογραφία) Κώστα Καράλη, καθένας απόλυτα εναρμονισμένος στο σενάριο μουσικής και στίχων. Ωστόσο την παράσταση θα κλέψει η φιλική συμετοχή του Μανώλη Μητσιά, σε μια κλασική ερμηνεία ενός τραγουδιού που εν καιρώ θα επισκιάσει με την επιτυχία του ολόκληρο το δίσκο.

Έκτοτε... με την εξαίρεση του ιστορικού βάρους που φέρει το "Ερωτικό" και τις ζωντανές επανεκτελέσεις του "Το κακόηθες μελάνωμα", τα τραγούδια του Εμπάργκο, παρ' ότι τουλάχιστον οκτώ από αυτά μπορούν να ακούγονται διαχρονικά και σήμερα και με δεδομένη την εκτίμηση νέων και νεαρών ακροατών που ανακαλύπτουν το δίσκο, θα χαθούν από τα ραδιόφωνα (αλλά και το ρεπερτόριο του συνθέτη). Η εύκολη εξήγηση θα μπορούσε να αφορά στο τεράστιο εκτόπισμα της "Πιρόγας" (ουκ ολίγοι οι δίσκοι που χαρακτηρίζονται από ένα και μοναδικό τραγούδι). Η πραγματική εξήγηση μάλλον οφείλεται αφενός στη θέση που είχαν οι τραγουδιστές του δίσκου στα δισκογραφικά πράγματα από τα μέσα της δεκαετίας του '80 και ολόκληρη τη δεκαετία του '90 (ας μην ξεχνάμε πως ακριβώς εκείνη την εποχή το τραγούδι άρχισε να ορίζεται από τους τραγουδιστές και όχι τους δημιουργούς), αφετέρου στην, εκ των πραγμάτων και μέσα σε αυτή τη συνθήκη, επιλογή του συνθέτη να αφήσει το δίσκο στην τύχη του (εν αντιθέσει με το overdose επανακτελέσεων και υποστήριξης άλλων κύκλων τραγουδιών του), συμπεριλαμβανομένης και της μεταχείρισης που του επιφύλαξε η εταιρεία έκδοσης στη μεταφορά σε CD.

ΠΗΓΗ: Καθημερινή - Ειδική έκδοση, 100δίσκοι και η ιστορία τους



01. Θάνος Μικρούτσικος - Εισαγωγή
02. Θάνος Μικρούτσικος - Το Κακοήθες Μελάνωμα (Μνήμη Νίκου Πουλαντζά)
03. Μαρία Δημητριάδη - Μες Στο Χημείο Του Μαγιού (Τουρκία '81)
04. Μανώλης Μητσιάς - Ερωτικό
05. Βλάσσης Μπονάτσος - Ταπεινό Ρέκβιεμ Για Το Μέλλον Ή Το Άλλο Πρόσωπο Ενός Αυτόνομου                                
06. Μαρία Δημητριάδη - Γραμμαγραφία (Σαλβαντόρ '80)
07. Βλάσσης Μπονάτσος - Σκάντζα
08. Κώστας Καράλης - Πρωϊνή Ή Βραδυνή Σερενάτα
09. Θάνος Μικρούτσικος - Ωδή Σ' Ένα Δρομέα Ημιαντοχής
10. Μαρία Δημητριάδη - Χαρούμενο Τραγούδι Για Τη Σύλβια Πλαθ
11. Κώστας Καράλης - Μεταμεσονύχτιο
12. Ορχήστρα - Υστερόγραφο



Μουσική:Θάνος Μικρούτσικος
Στίχοι:Άλκης Αλκαίος (στο 1 οι στίχοι του Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκι)


Label: Columbia
Date: 1982


Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

NEW LOW BAP TRACKS(και λίγα λόγια για το καθένα)

'Οσα κομμάτια έχουν ανέβει στο youtube μέχρις στιγμής από το ''αρσενάλι'' κινούνται στο μοτίβο που μας έχει συνηθίσει ο bd foxmoor τα τελευταία χρόνια.Κάποια υποτονικά,άλλα απαισιόδοξα,.Στο άκουσμα της ''κασκαρίκας΄΄ θαρρείς πως είναι track βγαλμένο απο το wasted in hiphopoly.Σίγουρα από το hip hop που κυκλοφορεί στις μέρες μας πλασάρεται άνετα στα καλύτερα του κόσμου χωρίς υπερβολή και νομίζω πως μπορεί να ακουστεί άμα φτάσει στα κατάλληλα αυτιά των φανατικών ακροατών του anti-mainstream worlwide hip hop.

Το πρώτο κομμάτι που ανέβασαν τα χνάρια στο καινούριο τους channel με συμμετοχή Q Funktion,τους οποίους αγνοώ.Αναφέρεται στην δειγματοληψία (κοινώς sampling) και γενικότερα στην διαδικασία της hip hop παραγωγής.
Εν τέλει οι psyclinic δεν θα κυκλοφορήσουν τα νέα τους τραγούδια σε μορφή cd αλλα θα ανεβάζουν κάθε κυριακή στη σελίδα τους στο soundcloud από ένα.Στο συγκεκριμένο κομμάτι έθεσαν υποψηφιότητα για συμμετοχή η χορωδία Τρικάλων,η χορωδία του Χαρίτωνα και ''τα παιδιά της Χορωδίας (les choristes) αλλα απορίφθηκαν όλες οι αιτήσεις για να συμμετάσχουν τελικά στο κομμάτι διάφοροι παραγωγοι του troll radio.Το κομμάτι στο γνωστό στυλ της κλινικής χωρίς taboo που έχει ορισμένες φορές το low bap και σοβαροφάνειες.Ξεχωρίζουν τα κουπλέ του Kooz και του Totem