Κείμενο για τον Πυροβάτη από το περιοδικό "Ονειρολόγιο"

     Τα ξημερώματα του Σαββάτου, στις 6 Μαΐου του 2000 , η οικογένεια του Low Bap έχασε ένα από τα παλιότερα μέλη της. Ο Πυροβάτης (Δημήτρης Μαντζούτσος) από τους Βαβυλώνα έχασε τον αγώνα του με τη ζωή, στα 23 του μόλις χρόνια, μετά από πνευμονικό οίδημα.

     Τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι λίγα δευτερόλεπτα μετά το θάνατό του, το κρεβάτι στο οποίο άφησε την τελευταία του πνοή, τυλίχτηκε στις φλόγες από το κερί που έκαιγε ακριβώς δίπλα. Τα εγκαύματα δεν ήταν θανατηφόρα και έτσι η μοίρα φάνηκε πως έπαιξε το πιο παράξενο παιχνίδι στο "παιδί της φωτιάς", τον Πυροβάτη, αφού διάλεξε να τον αποχαιρετήσει με το στοιχειό που αγαπούσε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο...τη φωτιά.        

     Όλοι όσοι έζησαν μαζί με τον Πυροβάτη το Low Bap, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, παρευρέθησαν στην τελετή της κηδείας του για να του ευχηθούν "…καλό ταξίδι και γάμησέ τους παλικάρι, να τους κάνεις να ραπάρουν κι εκεί πάνω που να πάρει…", τελευταίος φόρος τιμής σε έναν μικρόκοσμο αλλά με μεγάλη μαγκιά και ψυχή άνθρωπο. Το λιγότερο που μπορέσαμε όλοι μας να κάνουμε για τη μάνα του, ήταν να της δείξουμε ότι ενώ έχασε τον μοναχογιό της, τώρα έχει πολλούς.

     Το τραγικά προφητικό κομμάτι του "Ο Πυροβάτης", το σιγοραπάραμε όλοι μαζί πάνω από τον τάφο του και αφού πετάξαμε μια χούφτα χώμα, γυρίσαμε την πλάτη μας και φύγαμε. Το κενό που άφησε ο Πυροβάτης σε μας και το Low Bap, είναι πολύ μεγάλο και μόνο με το κουράγιο μας θα μπορέσουμε να το καλύψουμε.

     Όλοι από τη "φυλή της φωτιάς" νιώσαμε πως αυτό ήταν το πρώτο σημάδι από το Low Bap που ήρθε από κάπου αλλού για να μας ταρακουνήσει. Η απουσία του Πυροβάτη δεν μπορεί να μας κάνει τίποτε άλλο, παρά πιο ενωμένους και δυνατούς.

     Καλή αντάμωση ρε Τζου.

X-ray για τη φυλή της φωτιάς

                                                  Περιοδικό Ονειρολόγιο, Τεύχος #2, 5/6/2000

Κείμενο της Γιολάντας για τον Πυροβάτη

"Αν και μικροσκοπικός, μάλλον αδυνατούλης ήταν μεγάλο παλληκάρι, όλος καρδιά, χιούμορ και νοιάξιμο... Στήριξε το lowbap από τις πρώτες του στιγμές, τα βαλε με τα δαιμόνια τα δικά του, και ως την τελευταία του στιγμή είχε πάντα στο μυαλό τα όνειρά του. Τον θυμάμαι καλά, καθαρά, αν και δεν πέρασα πολύ χρόνο μαζί του. Για μένα ήταν ο πρώτος καινούριος άνθρωπος που γνώρισα απ' το low bap. Αρχές του 1994 πρέπει να ήταν, ίσως και νωρίτερα το 1993. Πιτσιρίκα τότε εγώ, παντελώς άσχετη με το 'άθλημα', ακόμα πιο πιτσιρικάς αυτός. Φίλοι με τον αδερφό μου. Ήταν συχνά σπίτι μας, τον πετύχαινα και στον δρόμο. Έμενε, ένα τετράγωνο πάνω απ' το σπίτι μου, στον Βύρωνα, είχε ένα γκρουπ μ' έναν φίλο του και ζωγραφίζανε τους τοίχους με το όνομά τους. Ακόμα, κάπου πήρε το μάτι μου σ' έναν παλιό τοίχο την υπογραφή τους με μπλε μπογιά...Τότε δεν τον λέγαν Πυροβάτη. Αυτό ήρθε μετά. Τότε ήταν ο Δημήτρης. Ή Μήτσος. Ή ακόμα καλύτερα Τζου. Ήταν αλήθεια ξεχωριστός γιατί είχε στο βλέμμα του μια παράξενη 'τρέλα', φωτιά. Ήταν δεν ήταν 13 χρονών. Γϊνεται? Κι όμως, ο Τζου το 'χε γραμμένο στη ρίζα του, στην ψυχούλα του πάνω ότι θα κάνει κάτι ξεχωριστό.
Αργότερα, τον συναντούσα στα live, και στο ρετιρέ της Καλλίπολης στον Πειραιά που μαζευόμασταν χούφτες απο πιτσιρικάδες και ακούγαμε δίσκους, συζητάγαμε, πίναμε τσάι απ' την κατσαρόλα κι ακούγαμε ιστορίες κι όνειρα απ' τον Μιχάλη (B.D.Foxmoor). Και μαζί του ονειρευόμασταν κι εμείς. Κάποιες φορές γυρνάγαμε μαζί με τον Τζου απ' τον Πειραιά ή το Πέραμα. Αλλά και πάλι δεν είχα μιλήσει πάρα πολύ μαζί του. Μόνο γύρω απ' τη μουσική και τους στίχους. Ο Μιχάλης είχε περάσει ώρες ατέλειωτες μαζί του. Στο στούντιο στο Παγκράτι, στα παλιά γραφεία στο Πέραμα, στην Καλλίπολη...Συχνά εκείνος κοιμόταν στην Καλλίπολη... Νύχτα και μέρα.
Όταν κάποια χρόνια αργότερα , την άνοιξη του 1997, ο Μιχάλης έστηνε στο μυαλό του τους μελλοντικούς 'Βαβυλώνα', ένας από τους πρώτους ανθρώπους που ήθελε να είναι απαραίτητα μέσα, ήταν ο Τζου. Ήμουν μαζί του όταν έψαχνε τα ονόματα για το γκρουπ. Άλλωστε, ως γνωστόν τα περισσότερα ονόματα στη 'φάση' τα 'χει κατεβάσει η κούτρα του (!) ως δια μαγείας κι έχουν κάτσει 'κουτί'. Από τους τελευταίους είχε μείνει ο Τζου... Πως να τον πούμε? Πως? Και τότε είχα τι φαεινή ιδέα να τον πούμε 'Πυροβάτη'. Νονά του κατά κάποιον τρόπο, λοιπόν...'Πυροβάτης'. 16 στα 17 ήταν τότε ο Τζου, αλλά από τότε που τον είχα πρωτογνωρίσει είχα αυτή την αίσθηση γι' αυτόν. Σαν να περπατούσε στη φωτιά πάντα... τελικά αυτή ήταν που του δωσε ένα τελευταίο φιλί στο μέτωπο το πρωινό της 6ης Μαϊου 2000. Ειρωνία?
Θυμάμαι σαν κινηματογραφική ταινία εκείνο το πρωινό. Γράφαμε στο στούντιο στο Παγκράτι, την 'Ασημένια Άκρη', κάποια τραγούδια απ' το album. Τότε το μάθαμε. Μ' ένα τηλεφώνημα που μας έκοψε την ανάσα. Ένα instrumental σ' εκείνο τον δίσκο είναι αφιερωμένο στον Πυροβάτη. Λίγα λεπτά σιγής για ένα μεγάλο παλληκάρι, άντρα σωστό. Λίγα λεπτά για το παιδί που φύλαγε σε χαρτιά διπλοτριπλοτσαλακωμένα μέσα στις τσέπες στιχάκια και ρίμες. Και που στα Live ήταν πρώτη γραμμή. Τον θυμάμαι να γελάει. Και να μας κάνει να γελάμε. Τον θυμάμαι να λέει θέλω να ζήσω γαμώ την κοινωνία μου, θέλω να κάνω πράγματα...
Όπως βλέπεις φίλε ακόμα κάνεις πράγματα. Γιατί σε θυμόμαστε, γιατί μας βοηθάς με τον τρόπο σου να καταλάβουμε και γιατί μας φυλάς."

Sadahzinia