Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Ο Τάσος Ψαράς για την δραματοποιημένη σειρά «Κώστας Καρυωτάκης»

«Κώστας Καρυωτάκης»


Ο Τάσος Ψαράς μιλάει στον «Ρ», με αφορμή τη δραματοποιημένη σειρά που σκηνοθέτησε για τη ζωή του ποιητή και παρουσιάζεται κάθε Πέμπτη από την ΕΤ-1


Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος στο ρόλο του Κώστα Καρυωτάκη





Ποιος είναι: Γεννήθηκε το 1948 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στη Σχολή Θεάτρου Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στη Σχολή Σταυράκου Θεσσαλονίκης και στη Χατζίκου Αθηνών. Διατέλεσε μέλος του ΔΣ του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Μουσείου Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και πρόεδρος του ΔΣ της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών.



Ο Τάσος Ψαράς γύρισε επτά μεγάλου μήκους ταινίες, «Δι' Ασήμαντον Αφορμήν» (1974), «Μάης 1936» (1976), «Το Εργοστάσιο» (1981), «Καραβάν Σεράϊ» (1986), «Η Αλλη Οψη» (1991), «Οι Αριθμημένοι» (1998), «Η Σκόνη που Πέφτει» (2004) και σημαντικό αριθμό μικρού μήκους ταινιών, «Παρουσία», «Μέλλεμε», «Το Θαύμα», κ.ά. Οι ταινίες του Τάσου Ψαρά έχουν προβληθεί σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και έχουν αποσπάσει πολλά βραβεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό.


Ο Τάσος Ψαράς υπήρξε παραγωγός και σκηνοθέτης πολλών τηλεοπτικών εκπομπών, ντοκιμαντέρ, μονογραφιών, αφιερωμάτων και δραματοποιημένων σειρών (σίριαλ: «Το Μπουλούκι», «Ο Χρυσός Νοικοκύρης», «Πορεία 090», «Το Κιβώτιο», «Ο Πρίγκιπας») κ.ά. Τελευταία δουλειά είναι η τηλεοπτική σειρά «Κώστας Καρυωτάκης».


***


Η Μαρία Κίτσου και η Νικολέτα Κοτσαηλίδου, στα γυρίσματα της σειράς





-- Γιατί ασχολήθηκες με τον Καρυωτάκη;



-- Ο Κώστας Καρυωτάκηςήταν ο ποιητής, που με είχε γοητεύσει στα εφηβικά μου χρόνια. Μεγάλωσα μαζί του και συμπορευόμουν για αρκετό διάστημα. Ωστόσο, άρχισα να μελετώ συστηματικά το έργο του στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν πλέον διάφορες δημοσιεύσεις, ιδίως του Γ. Σαββίδη και της Γ. Δάλκου τον έφεραν ξανά στην επικαιρότητα.


Το 1999, προετοιμάζοντας ένα ντοκιμαντέρ στη σειρά «Εποχές και Συγγραφείς», άρχισα να διατυπώνω ερωτήματα για τη ζωή και το έργο του, χωρίς οι απαντήσεις που έπαιρνα να με ικανοποιούν απόλυτα. Είχα εξαντλήσει την υπάρχουσα βιβλιογραφία, καθώς και τους δυο τόμους από τα συμπόσια του '86 και του '97 και τα κενά υπήρχαν. Ευτυχώς, διάβασα καθυστερημένα τη βιογραφία του Σακελλαριάδη του '38 , από φωτοαντίγραφα που με προμήθευσε η Χρ. Ντουνιά και, αρκετά υποψιασμένος, δεν παρασύρθηκα από τον πρώτο σχολιαστή του, όπως συνέβη με πολλούς ερευνητές.


Στη συνέχεια, άρχισα να ψάχνω στοιχεία στα λογοτεχνικά περιοδικά, αλλά και στον ημερήσιο Τύπο. Είχα κάνει κάποια βήματα και κατόπιν άφησα τα έντυπα κι άρχισα έρευνα σε αρχεία. Π.χ., υπουργείου Στρατιωτικών, υπουργείου Εσωτερικών, Νομαρχίες κ.λπ. Συγκέντρωσα ένα ενδιαφέρον υλικό, που ανέτρεπε κάποιες από τις βεβαιότητες που είχαν δημιουργηθεί για τον ποιητή και είπα να το κάνω σενάριο για μια ταινία. Ωστόσο, έψαξα και τη ζωή της Πολυδούρη, και κατέληξα πως το υλικό ήταν υπερβολικά μεγάλο για ταινία. Ετσι οδηγήθηκα στην ιδέα για μια δραματοποιημένη σειρά.


Ο Τάσος Ψαράς





-- Ο κινηματογράφος που κάνεις είναι κοινωνικός και πολιτικός. Εντάσσεται η μυθιστορηματική βιογραφία του Καρυωτάκη σ' αυτήν τη θεματολογία;



-- Απόλυτα. Κι επιπλέον διατηρεί και άλλα χαρακτηριστικά που υπάρχουν στις μυθοπλασίες των ταινιών μου, όπως, π.χ., η σύγκρουση του ατόμου ή μιας ομάδας ατόμων με οργανωμένα συμφέροντα, αλλά και με το πολιτικό κατεστημένο της εποχής. Ας μην ξεχνάμε πως ο Καρυωτάκης υπήρξε συνδικαλιστής και, μάλιστα, γενικός γραμματέας της Ενωσης Δημοσίων Υπαλλήλων Αθηνών, των ανώτερων και ανώτατων δημόσιων υπαλλήλων της εποχής, και γι' αυτή τη δραστηριότητά του τιμωρήθηκε εξοντωτικά από τον υπουργό Υγιεινής με στέρηση μισθών και αλλεπάλληλες μεταθέσεις, που τον έφεραν στην Πρέβεζα με την τραγική κατάληξη.


-- Ποιο είναι το ιστορικό πλαίσιο της ζωής του;


-- Ο Καρυωτάκης γεννιέται το 1896, ζει μαθητής την εθνική εξόρμηση του 1912-1913, φοιτητής τον εθνικό διχασμό, μετέχει στη φοιτητική φάλαγγα το 1916 υποστηρίζοντας τον βασιλιά Κωνσταντίνο, παρασέρνεται από τον μεγαλοϊδεατισμό του '20 και βιώνει τη συντριβή του '22 παράλληλα με τη δική του συντριβή από τη διάγνωση της αρρώστιας του, αλλά και το τέλος της σύντομης, αλλά έντονης σχέσης του με την Μαρία Πολυδούρη.


Το 1922 και η προσφυγιά σηματοδοτούν την αλλαγή πλεύσης του Καρυωτάκη, όπως και του Εμπειρίκου, του Νικόλα Κάλας και πολλών άλλων λογοτεχνών. Από κει και πέρα, ζει μια επανάσταση, του Πλαστήρα, γελοίες απόπειρες πραξικοπημάτων (Γαργαλίδη, Μεταξά), την επέμβαση των Ιταλών στην Κέρκυρα, την ανακήρυξη της αβασίλευτης Δημοκρατίας, τη δράση των «δημοκρατικών ταγμάτων», τις δικτατορίες του Πάγκαλου και Κονδύλη, και βάζει τέρμα στη ζωή του λίγο πριν την επανεκλογή του Βενιζέλου.


Υστερα έχει άδικο να απαντάει στον Β. Ρώτα για την κριτική που του έκανε για τα «Ελεγεία και Σάτιρες», λέγοντάς του: «Η εποχή μας είναι πιο κοντά στη δική σας αισιοδοξία ή στον δικό μου πεσιμισμό;».


Αν θέλαμε να τον χαρακτηρίσουμε πολιτικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως ξεκινά συντηρητικός, φιλοβασιλικός, διαγράφει μια προοδευτική πορεία και καταλήγει επαναστάτης οραματιστής, βλέπε «Κάθαρσις». |


-- Αντιμετωπίζεις διαφορετικά μια ταινία από μια τηλεοπτική σειρά;


-- Οχι, μόνο ως προς το μέσο προβολής. Τόσο το «Μπουλούκι», ο «Πρίγκιπας», η «Αγγελίνα» και ο «Καρυωτάκης» θα μπορούσαν να ήταν ταινίες. Αλλωστε, οι συνεργάτες μου κι εγώ στα γυρίσματα και στην προετοιμασία δεν λέγαμε το σίριαλ, αλλά η ταινία.


-- Υπάρχει κάτι καινούριο στο έργο σου μ' αυτήν τη δουλειά.


-- Το καινούριο είναι το συναισθηματικό υπόβαθρο, κυρίως λόγω της αδιέξοδης σχέσης τουΚαρυωτάκη με την Πολυδούρη, που δεν υπάρχει στις περισσότερες ταινίες μου.


-- Φαίνεται πολυπρόσωπη και ακριβή παραγωγή. Ποιοι είναι οι βασικοί συνεργάτες σου;


-- Ο Γιώργος Αργυριοηλιόπουλος διεύθυνση φωτογραφίας, ο Πάνος Παπαδημητρίου ηχοληψία, η Γιούλα Ζωϊοπούλου σκηνικά, η Ιουλία Σταυρίδη κοστούμια, η Ιωάννα Σπηλιοπούλου μοντάζ, η Τερέζα Νίκολσον μακιγιάζ, η Δήμητρα Ντάλλα κομμώσεις κι ο Βασίλης Δημητρίου μουσική. Ολοι του κινηματογράφου. Οπως και οι παραγωγοί Παπανδρέου, Λαμπρόπουλος και Παπαδάτος.


-- Ηθοποιοί;


-- Παίρνουν μέρος περίπου 280-290 εξαιρετικοί ηθοποιοί με επικεφαλής τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο και την Μαρία Κίτσου, οι οποίοι κάνουν μοναδικές ερμηνείες.





Νίκος ΑΓΡΙΝΙΩΤΗΣ*

*Ως «Νίκος Αγρινιώτης» υπέγραφε τις συνεντεύξεις που έπαιρνε ο σύντροφός μας Νίκος Αντωνάκος, που «έφυγε» αναπάντεχα, πριν από λίγες μέρες, το βράδυ της 3ης του Απρίλη, ενώ μιλούσε σε εκδήλωση της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών για τον Γιάννη Ρίτσο. Η συνέντευξη, που παρουσιάζουμε σήμερα, δόθηκε από τον Τάσο Ψαρά, τρεις μέρες πριν από το χαμό του Νίκου.



αναδημοσίευση από τον ''Ριζοσπάστη''

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Με αφορμή τον θάνατο του 'Αλκη Αλκαίου...''Εμπάργκο''



Ένας εξαιρετικός δίσκος, κορυφαία δημιουργία του μεγάλου συνθέτη, που συνδυάζει προσφυώς στοιχεία από όλα σχεδόν τα μουσικά είδη (λαϊκό, τζαζ, συμφωνικό), ενώ οι ερμηνείες (ιδιαίτερα της Μαρίας Δημητριάδη) είναι θαυμαστές. Αξίζουν επίσης την προσοχή και οι σπουδαίοι στίχοι του Άλκη Αλκαίου. Μια σημαντική στιγμή της ελληνικής δισκογραφίας, αν και δυστυχώς παραγνωρισμένη από το ευρύ κοινό.
Κατά την γνώμη μου,ο δεύτερος καλύτερος δίσκος του Μικρούτσικου,μετά τον 'Σταυρό του Νότου'.





ΚΡΙΤΙΚΗ

Χειμώνας του 1982. Ο Θάνος Μικρούτσικος, ετών 34, κυκλοφορεί το Εμπάργκο στα πρώτα χρόνια μιας δεκαετίας που έμελε να σηματοδοτήσει γενικότερες αλλαγές (και) για το ελληνικό τραγούδι. Ο ίδιος απολάμβανε ήδη καταξίωσης στον καλλιτεχνικό χώρο από τα μέσα της δεκαετίας του '70, μια και είχαν προηγηθεί εκδόσεις κύκλων τραγουδιών (Πολιτικά Τραγούδια, Τροπάρια Για Φονιάδες, Μουσική Πράξη στον Brecht) καθώς και πειραματικών έργων (Καντάτα Για Τη Μακρόνησο) που στέφθηκαν απο εμπορική ή/και καλλιτεχνική επιτυχία, καθιστώντας τον "αγαπημένο παιδί" των μουσικοκριτικών, τόσο που του "συγχώρεσαν" (τότε) και το "ατόπημα" με τίτλο ...Σταυρός Του Νότου (η Ιστορία είχε, εντέλει, διαφορετική γνώμη). Το Εμπάργκο δεν αποτέλεσε εξαίρεση και ήδη το 1981, η ζωντανή εκτέλεση του "Ερωτικό" από τη Χάρη Αλεξίου (στην οποία χρεώνεται η πρώτη ερμηνεία του τραγουδιού), προμήνυε την αποδοχή του δίσκου από τους ακροατές. Από το "Κακόηθες μελάνωμα", όπου κλείνει το μάτι στην "άλλη μουσική", στο πρώτο του (σχεδόν) ζεϊμπέκικο ("Ερωτικό"), κι από τις συνθέσεις με τη "φόρα" των μεταπολιτευτικών έργων του '70 ("Μες στο Χημείο του Μαγιού", "Γαμμαγραφία") ως την κιθαρίστικη...ποπ του "Σκάντζα" και την μπαλάντα ("Χαρούμενο τραγούδι για τη Σύλβια Πλαθ", "Μεταμεσονύχτιο"), στα δώδεκα κομμάτια του δίσκου αντανακλάται, με τον ευτυχέστερο τρόπο, ολόκληρο το μουσικό πρόσωπο του συνθέτη. Δίσκος με ευρυγώνιο, είναι ακριβώς αυτή η ιδιαίτερη συνθήκη του Εμπάργκο να συμπυκνώνει την καταγωγή και τις μελλοντικές συνθετικές επιλογές του Μικρούτσικου που τον καθιστά κομβικό σημείο στη σαραντάχρονη σταδιοδρομία του. Έκτοτε θα προσπαθήσει ακόμα μια δυο φορές να (συν)ταιριάξει την "άλλη μουσική" με την φόρμα του τραγουδιού (Ο Γέρος Της Αλεξάνδρειας, Αραπιά Για Λίγο Πάψε Να Χτυπάς Με Το Σπαθί) και, αρχής γενομένης με την πρωτη ολοκληρωμένη συνεργασία με την Χ. Αλεξίου (1986), φαίνεται να χαράζει πλέον τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ δίσκων τραγουδιών και δίσκων "ιδιαίτερης" μουσικής.

Ο Άλκης Αλκαίος έχει εμφανιστεί μόλις δυο χρόνια μετά τον πρώτο μεγάλο δίσκο (δηλ. 33 στροφών) του Μικρούτσικου (Πολιτικά Τραγούδια, 1975) -αν και φημολογείται πως ξεκίνησε να τυπώνει ποιήματά του τουλάχιστον μια δεκαετία πριν το Εμπάργκο- και ήδη μετράει τις πρώτες του συνεργασίες με τον συνθέτη και τη Μ. Δημητριάδη (Τραγούδια Της Λευτεριάς, Δελτίο Καιρού). Καταγόμενος από τη "σχολή της ισόμετρης ποίησης" (που επανήλθε, έπειτα από την περιθωριοποίηση που της επιφύλαξαν οι δημιουργοί των προηγούμενων δεκαετιών, στο μορφολογικό τοπίο της ποίησης τη δεκαετία του '70), στο Εμπάργκο υπογράφει την πρώτη του ολοκληρωμένη εργασία στο χώρο της δισκογραφίας και αποκτά κύρος άμα τη εμφανίσει του. Εχοντας την ευφυΐα να αποφύγει, με ελάχιστες εξαιρέσεις ("Μες στο Χημείο του Μαγιού"), τις μεταπολιτευτικές "κορόνες" που έστειλαν στο χρονοντούλαπο ουκ ολίγα κείμενα μουσικών δίσκων του δεύτερου μισού της δεκαετίας του '70, ωστόσο με σαφείς κοινωνικές -όχι πάντα δηλωτικές- αναφορές και ποικίλη θεματολογία, στο συγκεκριμένο δίσκο καταθέτει μερικά από τα σπουδαιότερα κείμενά του. Με σημείο αναφοράς την ελευθερία, ή μάλλον "ανεκτικότητα", της εποχής απέναντι στον όρο "ποίηση στο τραγούδι", το Εμπάργκο συγκεντρώνει όλες τις αρετές (και μετεπειτα δημιουργικές "εμμονές") του Αλκαίου: την αφαιρετικότητα της διατύπωσης ως αντίκρισμα στις αλληγορικές αναφορές, την πλαστικότητα στη χρήση της γλώσσας και μια μελαγχολική διάθεση προφητείας αποκλεισμών και ακυρωμένων ονείρων. Λίγα χρόνια αργότερα ο εκδοτικός οίκος του Μικρούτσικου θα τυπώσει ακόμα κάποια ποιήματά του και από τα μέσα της δεκαετίας του '80 ο ποιητής θα προσαρμοστεί, χωρίς ωστόσο να παραδοθεί άνευ όρων, στην ιδιότητα του στιχουργού, προσπαθώντας να ισορροπήσει την καλλιτεχνική καταγωγή του με το νέο -τότε- (και αξιωματικό στις μέρες μας) αίτημα περί ευθύβολου, "καθημερινού" λόγου στο τραγούδι, που ήθελε -και θέλει- τους στιχουργούς (του τραγουδιού), στιχουργούς και τους ποιητές (της λογοτεχνίας), ποιητές, κόσμους εν πολλής ασυμβίβαστους (αλλά αυτή είναι μια άλλη -παρεξηγημένη- ιστορία...). (Διάφοροι μουσικοκριτικοί έχουν, κατά καιρούς, προσάψει στα κείμενα του Αλκαίου τη μομφή περί πυκνότητας που ταιριάζει στον ποιητικό λόγο και όχι στο στίχο για τραγούδι - τους είχε ήδη προβλέψει, βέβαια, μια και, διά γραφής του ιδίου, "είναι παράταιρη εποχή να βρει το δίκιο του ένας στίχος".)

Οι δύο δημιουργοί θα εμπιστευτούν τα τραγούδια του δίσκου στην ερμηνευτική δεινότητα της Μαρίας Δημητριάδη (σταθερή συνεργάτιδα, για ελάχιστους δίσκους ακόμα, του Μικρούτσικου), στον (ακόμα τραγουδιστή) Βλάσση Μπονάτσο και στον (κατά περίσταση ενεργό στη δισκογραφία) Κώστα Καράλη, καθένας απόλυτα εναρμονισμένος στο σενάριο μουσικής και στίχων. Ωστόσο την παράσταση θα κλέψει η φιλική συμετοχή του Μανώλη Μητσιά, σε μια κλασική ερμηνεία ενός τραγουδιού που εν καιρώ θα επισκιάσει με την επιτυχία του ολόκληρο το δίσκο.

Έκτοτε... με την εξαίρεση του ιστορικού βάρους που φέρει το "Ερωτικό" και τις ζωντανές επανεκτελέσεις του "Το κακόηθες μελάνωμα", τα τραγούδια του Εμπάργκο, παρ' ότι τουλάχιστον οκτώ από αυτά μπορούν να ακούγονται διαχρονικά και σήμερα και με δεδομένη την εκτίμηση νέων και νεαρών ακροατών που ανακαλύπτουν το δίσκο, θα χαθούν από τα ραδιόφωνα (αλλά και το ρεπερτόριο του συνθέτη). Η εύκολη εξήγηση θα μπορούσε να αφορά στο τεράστιο εκτόπισμα της "Πιρόγας" (ουκ ολίγοι οι δίσκοι που χαρακτηρίζονται από ένα και μοναδικό τραγούδι). Η πραγματική εξήγηση μάλλον οφείλεται αφενός στη θέση που είχαν οι τραγουδιστές του δίσκου στα δισκογραφικά πράγματα από τα μέσα της δεκαετίας του '80 και ολόκληρη τη δεκαετία του '90 (ας μην ξεχνάμε πως ακριβώς εκείνη την εποχή το τραγούδι άρχισε να ορίζεται από τους τραγουδιστές και όχι τους δημιουργούς), αφετέρου στην, εκ των πραγμάτων και μέσα σε αυτή τη συνθήκη, επιλογή του συνθέτη να αφήσει το δίσκο στην τύχη του (εν αντιθέσει με το overdose επανακτελέσεων και υποστήριξης άλλων κύκλων τραγουδιών του), συμπεριλαμβανομένης και της μεταχείρισης που του επιφύλαξε η εταιρεία έκδοσης στη μεταφορά σε CD.

ΠΗΓΗ: Καθημερινή - Ειδική έκδοση, 100δίσκοι και η ιστορία τους



01. Θάνος Μικρούτσικος - Εισαγωγή
02. Θάνος Μικρούτσικος - Το Κακοήθες Μελάνωμα (Μνήμη Νίκου Πουλαντζά)
03. Μαρία Δημητριάδη - Μες Στο Χημείο Του Μαγιού (Τουρκία '81)
04. Μανώλης Μητσιάς - Ερωτικό
05. Βλάσσης Μπονάτσος - Ταπεινό Ρέκβιεμ Για Το Μέλλον Ή Το Άλλο Πρόσωπο Ενός Αυτόνομου                                
06. Μαρία Δημητριάδη - Γραμμαγραφία (Σαλβαντόρ '80)
07. Βλάσσης Μπονάτσος - Σκάντζα
08. Κώστας Καράλης - Πρωϊνή Ή Βραδυνή Σερενάτα
09. Θάνος Μικρούτσικος - Ωδή Σ' Ένα Δρομέα Ημιαντοχής
10. Μαρία Δημητριάδη - Χαρούμενο Τραγούδι Για Τη Σύλβια Πλαθ
11. Κώστας Καράλης - Μεταμεσονύχτιο
12. Ορχήστρα - Υστερόγραφο



Μουσική:Θάνος Μικρούτσικος
Στίχοι:Άλκης Αλκαίος (στο 1 οι στίχοι του Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκι)


Label: Columbia
Date: 1982


Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

NEW LOW BAP TRACKS(και λίγα λόγια για το καθένα)

'Οσα κομμάτια έχουν ανέβει στο youtube μέχρις στιγμής από το ''αρσενάλι'' κινούνται στο μοτίβο που μας έχει συνηθίσει ο bd foxmoor τα τελευταία χρόνια.Κάποια υποτονικά,άλλα απαισιόδοξα,.Στο άκουσμα της ''κασκαρίκας΄΄ θαρρείς πως είναι track βγαλμένο απο το wasted in hiphopoly.Σίγουρα από το hip hop που κυκλοφορεί στις μέρες μας πλασάρεται άνετα στα καλύτερα του κόσμου χωρίς υπερβολή και νομίζω πως μπορεί να ακουστεί άμα φτάσει στα κατάλληλα αυτιά των φανατικών ακροατών του anti-mainstream worlwide hip hop.

Το πρώτο κομμάτι που ανέβασαν τα χνάρια στο καινούριο τους channel με συμμετοχή Q Funktion,τους οποίους αγνοώ.Αναφέρεται στην δειγματοληψία (κοινώς sampling) και γενικότερα στην διαδικασία της hip hop παραγωγής.
Εν τέλει οι psyclinic δεν θα κυκλοφορήσουν τα νέα τους τραγούδια σε μορφή cd αλλα θα ανεβάζουν κάθε κυριακή στη σελίδα τους στο soundcloud από ένα.Στο συγκεκριμένο κομμάτι έθεσαν υποψηφιότητα για συμμετοχή η χορωδία Τρικάλων,η χορωδία του Χαρίτωνα και ''τα παιδιά της Χορωδίας (les choristes) αλλα απορίφθηκαν όλες οι αιτήσεις για να συμμετάσχουν τελικά στο κομμάτι διάφοροι παραγωγοι του troll radio.Το κομμάτι στο γνωστό στυλ της κλινικής χωρίς taboo που έχει ορισμένες φορές το low bap και σοβαροφάνειες.Ξεχωρίζουν τα κουπλέ του Kooz και του Totem

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Η Sadahzinia αφηγείται τη ζωή της Πηγή: www.lifo.gr


Συγγραφέας παραμυθιών και μέλος των Active Member. Μεγάλωσε στο Βύρωνα και ζει στο Πέραμα. Έχει τραγουδήσει και σε δίσκο του Καζαντζίδη! Πηγή: www.lifo.gr

Με έχουν βαφτίσει με δύο ονόματα, Γιολάντα και Παναγιώτα, το δεύτερο είναι της γιαγιάς μου. Στην Ευρυτανία υπάρχει αυτή η παράδοση να δίνονται τα ονόματα των γονιών του αντρός, με αποτέλεσμα όλα μου τα ξαδέλφια να λέγονται Παναγιώτηδες-Παναγιώτες και Θωμάδες-Θωμαΐδες. Εμένα μου άρεσε το όνομα της άλλης μου γιαγιάς. Την έλεγαν Ασημίνα κι εγώ τη φώναζα Ασημένια. Οπότε, στις παιδικές μου ζωγραφιές, που τις έχω κρατήσει ακόμα, υπέγραφα ως Γιολάντα Παναγιώτα Ασημίνα Τσιαμπόκαλου, σαν Ισπανίδα. Πάντα μου άρεσε να γράφω. Δεν μου άρεσε τόσο να μιλάω. Ακόμα και όταν θύμωνα και τσακωνόμουνα, δεν ερχόμουνα σε άμεση σύγκρουση με τη μητέρα μου ή με τον αδελφό μου, παρά έγραφα σε χαρτάκια «Μην ξαναπατήσεις στο δωμάτιό μου» και πέρναγα από δίπλα και τους το άφηνα. Κι όταν ήθελα να ζητήσω συγγνώμη, πάλι άφηνα άλλο χαρτάκι «Συγγνώμη, δεν το ήθελα. Σ' αγαπώ πολύ» και το άφηνα για να το βρούνε το πρωί. Κάποια στιγμή είπα θέλω να γίνω μεταφράστρια παραμυθιών. Δεν ξέρω πώς ακριβώς μου κόλλησε αυτό. Σπούδαζα Αγγλική Φιλολογία και άρχισα να παίρνω όλα τα μαθήματα που είχαν σχέση με τη μετάφραση. Έχω μεταφράσει κάποια παραμύθια, αλλά έχω γράψει κιόλας - oκτώ τίτλους μέχρι στιγμής. Οι Active Member προέκυψαν λόγω του αδελφού μου, που ήταν μαζί τους. Όταν πρωτοεμφανίστηκαν ήμουν περίπου 15 χρονών. Ήταν σαν εξωγήινοι! Εγώ βέβαια δεν είχα καμία σχέση με αυτήν τη μουσική. Έκανα ξενέρωτα πράγματα. Έπαιζα πιάνο, ήμουν σε χορωδία. Μέσα από αυτήν τη χορωδία τραγούδησα και σε ένα δίσκο του Καζαντζίδη, κάτι που δεν ξέρει κανείς. Ήταν η Χορωδία Νέων του Δήμου Βύρωνα. Δεν ήξερα τότε τι πάει να πει Καζαντζίδης. Είχαν ζητήσει λοιπόν από τη χορωδία μια μικρή ομάδα παιδιών να συμμετέχει σε ένα τραγούδι, σε ένα δίσκο comeback του Καζαντζίδη που λεγόταν «Βραδιάζει». Πρόκειται για ένα πολύ απλό τραγούδι για τα παιδιά, που όμως, όποτε το ακούω, ανατριχιάζω. Αργότερα βέβαια, όταν πήγα στο Πέραμα και γνώρισα το Μιχάλη και τον πατέρα του, που τον λάτρευε, τον λάτρεψα κι εγώ. Είχαν μια πολύ στενή σχέση μαζί του. Ο Καζαντζίδης τους είχε φτιάξει το σπίτι στον Αγ. Κωνσταντίνο και τη βάρκα τους. Γύρω στην εποχή που έκλεινα τα 17 πρότεινε ο Μιχάλης -ο ιδρυτής των Active Member- στον αδελφό μου να με δοκιμάσουν να ραπάρω. Έφτιαχναν τότε το Μεγάλο Κόλπο, τον πρώτο δίσκο τους στη Warner, και θα έκαναν μια μεγάλη παραγωγή. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε ακόμα γυναίκα που να ραπάρει, δεν είχε ξαναγίνει. Ήθελε να υπάρχει ένα κομμάτι με γυναικεία φωνή, ήταν το «Σαν Δάκρυα». Κι έτσι πήγα, χωρίς να ξέρω τίποτα. Γνωρίζω τον Μιχάλη και μου λέει «Θα σε λένε Σανταζίνια». Λέω κι εγώ ωραία, σαν αμαζόνα ακούγεται, αλλά τι σημαίνει; Και μου λέει ότι πρόκειται για ένα μύθο της Καραϊβικής για ένα θλιμμένο λουλούδι, τη Ζίνια, που ανθίζει όταν ακούει μουσική. Μου άρεσε πολύ. Μετά από κάποια χρόνια διάβαζα ένα από αυτά τα βιβλία που λένε τι σημαίνει το κάθε όνομα και είδα ότι το Γιολάντα, που βγαίνει από το Βιολέτα, συμβολίζει το ταπεινό και λυπημένο λουλούδι. Και έπαθα πλάκα. Πώς έρχονται και δένουν όλα τελικά στη ζωή! Στην αρχή, πάνω στη σκηνή ήμουν πολύ μαγκωμένη και με κοιτούσαν περίεργα οι από κάτω. Πολλούς από αυτούς τους ήξερα, ήταν φίλοι μου, και αισθανόμουν ντροπή με το μικρόφωνο στο χέρι. Το ‘97 έπεσε από τη Warner η ιδέα να κάνω έναν προσωπικό δίσκο. Μου έλεγαν να μη χρησιμοποιήσω το όνομα Σανταζίνια γιατί είναι δύσκολο στην απομνημόνευση και να χρησιμοποιήσω το Γιολάντα. Αλλά εγώ ανένδοτη. Τελικά πέρασε το δικό μου και βγήκε ο πρώτος μου προσωπικός δίσκος που λεγόταν Άλλο ένα ψέμα. Το 2003 αποφασίσαμε να φύγουμε από τη Warner και να φτιάξουμε την 8ctagon, μια μικρή, ανεξάρτητη εταιρεία. Κάνουμε την παραγωγή, το πακετάρισμα, το artwork, κλείνουμε μόνοι μας τις συναυλίες. Έχουν δυσκολέψει πάρα πολύ τα πράγματα. Προσπαθούμε τουλάχιστον να κάνουμε εμφανίσεις στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, γιατί στην επαρχία δεν υπάρχουν μαγαζιά, δεν υπάρχουν λεφτά να το υποστηρίξουν. Ακόμα και στη Αθήνα τα live-άδικα γίνονται όλα σκυλάδικα σιγά σιγά. Όσο ήμασταν στη Warner υπήρχε συνεχώς το άγχος με την πειρατεία στη μουσική. Εμάς ποτέ δεν μας πείραξε. Εμείς λέμε, ελάτε εδώ να σας κάνουμε εμείς κόπιες από τη μουσική μας, αλλά να έρχεστε στις συναυλίες μας. Να μας στηρίζετε με αυτό τον τρόπο. Παλιότερα μου ήταν πολύ δύσκολο να γράφω στίχους. Σήμερα, αν μου δώσει μια μουσική ο Μιχάλης, θα κλειστώ, δεν θα σηκωθώ να πάρω καφέ από την κουζίνα και θα κάτσω να γράψω σερί ένα κομμάτι. Έχω την εντύπωση ότι φαίνεται το σημείο που έχεις σηκωθεί για να κάνεις διάλειμμα, για να πιεις ένα καφέ. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζω και τα κείμενά μου στον «Ελεύθερο Τύπο», όπου γράφω μικρές ιστορίες για την Αθήνα. Γράφοντας συνέχεια, βρίσκεις πολύ ξαφνικά το δικό σου μονοπάτι. Είναι σαν να σου αναβοσβήνουν λαμπάκια και να σου λένε: ΓΙΟΛΑΝΤΑ, ΕΔΩ ΕΙΣΑΙ, ΠΡΟΧΩΡΑ!! Όταν λοιπόν βρήκα το δικό μου μονοπάτι, ξέρω πια ότι ακόμα και θέμα να μην έχω, έχω κάπου να πατήσω. Αυτό το θεωρώ μαγική διαδικασία. Σε κάποιο τραγούδι λέω «Μου ψιθυρίζει τ' αηδόνι τις λέξεις κι ο στίχος τελειώνει». Παρ' ότι δεν είμαι αυτό που λες παιδί της πόλης, μου αρέσει η πόλη διότι, αν έχω να γράψω ένα άρθρο και δεν έχω θέμα, θα πάω μια βόλτα στην Αθήνα και θα κρατήσω κάτι από την τρέλα της. Μου αρέσει λοιπόν η πόλη γιατί δεν τελειώνει ποτέ. Υπάρχει έως εκεί που βλέπει το μάτι και υπάρχει πάντα κάτι να ανακαλύψεις. Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια και έχουμε ένα κόλλημα με τον Μιχάλη με τα Holiday Ιnn. Κάθε φορά λέμε ότι μόλις παντρευτήκαμε και έτσι μας δίνουν τα καλύτερα δωμάτια και μας κερνούν σαμπάνια. Μας βλέπουν βέβαια μετά που τριγυρνάμε στην πόλη σαν λέτσοι με τις φόρμες μας και με τεράστιες σακούλες να κουβαλάμε βινύλια και αναρωτιούνται. Πηγή: www.lifo.gr

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

The Pioneers of British Hip Hop Documentary

    Πρόκειται για ένα ντοκυμαντερ στις αρχές της χιλιετίας αν δεν κάνω λάθος στο οποίο μιλάει και δίνει το παρών η αφρόκρεμα του βρεττανικού hip hop,μεταξύ αλλων και ο δικός μας rodney p.Κατά τη γνώμη μου η αγγλικη σκηνή παραμένει η πιο pure παγκοσμίως,καλύτερη εντός της γηραιάς ηπείρου ακόμα και της γαλλικής που διεθνώς ειναι πιο αναγνωρισμένη.'Εχω την αίσθηση ότι δεν έχει επικρατήσει σ'αυτήν η όλη αντίληψη της αμερικάνικης σκηνής του τρίπτυχου ''γυναίκες-αμάξια-λεφτα'' και καγκούρικη αισθητική.Ίσως να φτάνω σε αυτό το συμέρασμα επειδή δεν έχουν φτάσει στα αυτιά μου τα πιο mainstream αγγλικα κομμάτια για να μπορώ να είμαι αντικειμενικός.Σίγουρα πάντως τα μεγαθήρια της σκηνής έχουν πιο consious στίχο από τους αντίστοιχους αμερικάνους και λείπει η υπέρμετρη εγωπάθεια που αποπνέει το hip hop παγκοσμίως.Δεν λειπουν,βέβαια,κομμάτια που εκθειάζουν την χρήση χασίς σαν πράξη αξιοσημείωτη,αλλά αυτό σίγουρα δεν είναι γενικός κανόνας.
 Παράταιρος aka socius

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Ο ευνουχισμός του «Τσίρκου»




Ήμουν από τους τυχερούς εκείνο το καλοκαίρι του 1973 όταν παιδάκι που μεγάλωνε μέσα στη χούντα και που πρακτικά είχε γνωρίσει μόνο το χουντικό καθεστώς βρέθηκα μαζί με τους γονείς μου στο θέατρο «Αθήναιον» για να παρακολουθήσω την παράσταση «Το Μεγάλο μας Τσίρκο». Ηταν μια παράσταση που με σημάδεψε για όλη μου τη ζωή, μια παράσταση που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Το «Τσίρκο» αποτέλεσε την πολιτική μου αφύπνιση, μια αφύπνιση που μερικούς μήνες αργότερα με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου μετατράπηκε σε πολιτικοποίηση. Δεν ξέρω πόσο το καταλάβαιναν εκείνη τη στιγμή ο Ρωμιός και το Ρωμιάκι αλλά διαπαιδαγωγούσαν συνειδήσεις.
Το ανέβασμα του «Τσίρκου» δεν είναι απλά το ανέβασμα μιας ακόμα θεατρικής παράστασης αλλά είναι μια βαθιά πολιτική πράξη. Ο θεατής βιώνει μέσα από τα διάφορα σκετς του την Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας μέσα από μια άλλη σκοπιά, μια σκοπιά που η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να διανοηθεί ότι μπορεί να διδαχτεί στα σχολεία. Ενώ το «Τσίρκο» τότε τραγουδούσε για την επανάσταση του 1843, η Ελλάδα σήμερα όχι μόνο την έχει ξεχάσει αλλά μέσα από τα σχολικά βιβλία κόντεψε να την κάνει κίνημα βγάζοντας έξω εντελώς το λαϊκό παράγοντα. Ενώ το «Τσίρκο» τότε υμνούσε τους λαϊκούς αγωνιστές, τους κομμουνιστές που η δικτατορία του Μεταξά παρέδωσε στους γερμανοφασίστες, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν ότι ναζισμός, φασισμός και κομμουνισμός είναι το ίδιο, η γνωστή θεωρία των άκρων.
Φέτος, λοιπόν, έμαθα με χαρά μου ότι επιτέλους μετά από 39 χρόνια και καθώς και οι καιροί το επιτρέπουν το «Τσίρκο» θα ανέβει ξανά για πρώτη φορά μετά το 1973 από επαγγελματικό θίασο. Ηταν η σειρά μου, λοιπόν, να πάρω τα παιδιά μου σε αυτό το μάθημα πολιτικής ιστορίας, να τους προσφέρω την ίδια συγκίνηση που είχα νιώσει και εγώ. Και καθώς το «Τσίρκο» γράφτηκε μέσα στη χούντα με αποτέλεσμα λόγω λογοκρισίας να μην μπορεί να πει ανοιχτά πολλά από αυτά που θα ήθελε να πει, περίμενα ότι η παράσταση του 2012 θα πήγαινε πιο μπροστά και κρατώντας το πνεύμα του έργου θα το απελευθέρωνε πολιτικά. Το πόσο λάθος έκανα δεν μπορούσα να το φανταστώ όταν περίμενα την έναρξη του έργου. Η παράσταση ήταν πολύ προσεγμένη με πολύ καλές ερμηνείες (ιδιαίτερα από το Ρωμιάκι και τον τραγουδιστή) αλλά σε αυτό το σημείωμα δε θέλω να κάνω καλλιτεχνική κριτική αλλά πολιτική. Η παράσταση που είδα μου θύμισε έργο της Αγκάθα Κρίστι που έχουν κοπεί οι δέκα τελευταίες σελίδες και που δε μαθαίνουμε ποτέ το δολοφόνο, μου θύμισε πολιτικό λόγο της δήθεν αριστεράς του «ευρωμονόδρομου», που μιλάει για σοσιαλισμό αλλά απάντηση δεν έχει πώς αυτό θα πραγματοποιηθεί μέσα στην καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική ΕΕ. Το «Τσίρκο» δε χάνει ευκαιρία να αποκαλύψει τις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις των δήθεν συμμάχων μας. Στην παράσταση που είδα όσο πλησιάζαμε στη σημερινή εποχή οι αναφορές αυτές προσπαθούσαν να γίνουν όλο και πιο απαλές. Π.χ., αφαιρέθηκε από την καταστροφή της Σμύρνης η ατάκα: «Ολοι μας σφάζαν και μας πνίγανε μαζί, Εγγλέζοι, Γάλλοι κι Αμερικανοί». Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι σήμερα που δεν έχουμε αμερικανική ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ελλάδα αυτή η ατάκα είναι άχρηστη. Ναι, αλλά έχουμε μια σύγχρονη ιμπεριαλιστική πολιτική, λόγω και της συμμετοχής της καπιταλιστικής Ελλάδας στην ΕΕ. Θα μπορούσε, λοιπόν, να αντικατασταθεί με μια ατάκα του στιλ: «Ολοι μας σφάζαν και μας πνίγανε μαζί, Εγγλέζοι, Γάλλοι και οι Γερμανοί». Τέτοιες επεμβάσεις είχαν ήδη γίνει στο έργο. Ο ζητιάνος την εποχή του Ανδρόνικου ανέφερε ξεκάθαρα ότι υπάρχει κίνδυνος να μας διώξουν από το Βυζάντιο, ουσιαστικά ταυτίζοντας στο μυαλό των θεατών το Βυζάντιο με τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.
Ομως, το πραγματικό ατόπημα που ουσιαστικά ευνούχισε πολιτικά την παράσταση έγινε στο τέλος. Το «Τσίρκο» τελειώνει με το Ρωμιάκι να λέει ότι «ο δράκος είναι εκεί, και θα είναι και αύριο εκεί, είδε πως σκότωσαν την παρέα του Καραγκιόζη και περιμένει ότι θα τους φάει, αλλά δεν θα τους φάει, κι ούτε τους σκότωσαν. Αν δεν με πιστεύετε βάλτε στο χώμα το αυτί σας και ακούστε. Η Γη μας χτυπάει με 80 σφυγμούς το λεπτό, ωραίους σαν από παλιό τύμπανο. Κάτι γίνεται. ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ». Και τότε έρχεται η κάθαρση καθώς όλος ο θίασος τραγουδάει «Λαέ μη σφίγγεις άλλο το ζωνάρι, η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή του σκλάβου που του μέλλει να χαθεί». Ο στίχος επαναλαμβάνεται αρκετές φορές που τελικά μένει στο μυαλό του θεατή με αποτέλεσμα μαζί με το θίασο στο τέλος να το τραγουδάει και ο κόσμος. Το τραγούδι αυτό είναι καρφωμένο στο μυαλό των θεατών όταν αυτοί φεύγουν από την παράσταση ανεβασμένοι και αισιόδοξοι. Θυμάμαι παιδάκι να φεύγω από το έργο με αυτούς τους στίχους καρφωμένους στο μυαλό μου. Ενα τραγούδι που σήμερα με τις τόσες αυτοκτονίες και την πείνα που επιβάλλει η κυρίαρχη πολιτική για να διασωθεί η πλουτοκρατία από την κρίση και να την πληρώσει ο λαός είναι επίκαιρο όσο ποτέ.
Το «Τσίρκο» είναι μια πολιτική πράξη γιατί είναι μια κραυγή για εξέγερση, μια κραυγή για την ανάπτυξη αγώνων για την ελευθερία, όχι απλά την εθνική, αλλά την ταξική, από την οποία προκύπτουν και τα «εθνικά» προβλήματα, «μια ελευθερία που πριν έλθει φαινότανε τόσο πλατιά» (μια ακόμα ατάκα του «Τσίρκου» αφιερωμένη σε όλους αυτούς τους ευρωκολλημένους που στο μυαλό τους έχουν μια Ευρώπη που πριν έλθει νόμιζαν ότι θα είναι δημοκρατική). Στην παράσταση του 2012 η ατάκα για το δράκο έχει φύγει (μάλλον από αμηχανία καθώς στα μυαλά των θεατών θα πρέπει ο δράκος να ταυτιστεί με κάτι και αυτό το κάτι σήμερα είναι η πολιτική της ΕΕ και της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας) και το τραγούδι του τέλους έχει αντικατασταθεί από το τραγούδι του «Τσίρκου» Νο 2 για το Πολυτεχνείο. Αντί ο κόσμος να τραγουδάει ότι η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή τραγουδάει «Ορέστη από το Βόλο, Μαρία από τη Σπάρτη την κόρη μου ψάχνω». Το τραγούδι αυτό μπορεί θαυμάσια να είναι ένα ακόμα επεισόδιο του «Τσίρκου» αλλά δεν έχει το ειδικό βάρος να δώσει την κάθαρση στο θεατή και να του προτείνει λύση. Σήμερα, που στην Ελλάδα πραγματοποιούνται ηρωικές απεργίες πολλών μηνών, όπως των Χαλυβουργών, σήμερα που η ανάγκη για αντίσταση είναι επιτακτική, σήμερα που το μέλλον μας και των παιδιών μας φαντάζει πιο σκοτεινό από ποτέ, σήμερα που η Παιδεία, η Υγεία, οι συντάξεις, οι μισθοί, το δικαίωμα της εργασίας, το δικαίωμα της απεργίας πυροβολούνται ασύστολα από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, οι συντελεστές της παράστασης ενώ κράτησαν ακόμα και κομμάτια τα οποία είχαν γραφτεί για να κοπούν από τη λογοκρισία έκοψαν το τέλος και ευνούχισαν το έργο. Αντί, λοιπόν, το έργο να πει αυτά που δεν μπορούσε το 1973 λόγω της λογοκρισίας, τελικά λέει πολύ λιγότερα από όσα έλεγε τότε. Το «Τσίρκο» του 2012 ως πολιτική πράξη θυμίζει τη μια Ελλάδα του 2012, την Ελλάδα των στρογγυλεμένων άκρων, τη φοβισμένη Ελλάδα, τη μικρή Ελλάδα που δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της, τη σχιζοφρενή Ελλάδα, που ενώ θέλει να μείνει σε ένα κλαμπ εκμετάλλευσης ταυτόχρονα δε θέλει να την εκμεταλλεύονται. Το «Τσίρκο» του 1973, το πραγματικό «Τσίρκο», αναφέρεται στην άλλη Ελλάδα, στην ανυπότακτη Ελλάδα, στην Ελλάδα των αγώνων, της αντίστασης, στη σημερινή Ελλάδα της «Χαλυβουργίας».
Ομως, όπως συμβαίνει με όλα τα διαχρονικά έργα, το «Τσίρκο» και η προτροπή του για αντίσταση θα είναι δίπλα μας όσο ο δράκος του ιμπεριαλισμού και της ΕΕ θα είναι ακόμα εδώ και θα ονειρεύεται ότι θα μας φάει. Αλλά δε θα μας φάει γιατί η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή και αυτός εδώ ο τόπος, αν μη τι άλλο, για ένα από τα πράγματα που μπορεί να καυχιέται είναι για τους ήρωές του.
Μ. ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΑΣ,Φυσικός
(αναδημοσίευση από το ένθετο του ριζοσπάστη ''7 μέρες μαζί'' 27/10/12



Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Party - D.J. Set στο Πυραντάμωμα Salonica Low Bap BASEment

Σάββατο 20 Οκτωβρίου και απο τις 18:00 το απόγευμα το Πυραντάμωμα διοργανώνει Party όπου στη συνέχεια θα ακολουθήσει και D.J. Set απο τον K-os των Mea Culpa.
Πληροφορίες για Πυραντάμωμα: Αγίου Πρωτολέοντος 4, Τριανδρία. Για την μετάβασή σας στο Πυραντάμωμα χρησιμοποιώντας την αστική συγκοινωνία: Γραμμή 14: Στάση Στροφή Τριανδρίας, Γραμμή 17: Στάση Νησάκι, Γραμμές 30 και 37: Στάση Πάρκο Τριανδρίας. 
site: www.pyradamoma.com
group: https://www.facebook.com/groups/177184855694789/

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Breakin' (1984) Full Movie

Breakin', released as Breakdance: The Movie in some countries, is a 1984 breakdancing-themed film directed by Joel Silberg. The film setting was inspired by a German documentary entitled Breakin' and Enterin' set in the Los Angeles multi-racial hip hop club Radiotron, based out of Macarthur Park in Los Angeles. Many of the artists and dancers, including Ice-T (who makes his movie debut as a club MC) and Boogaloo Shrimp, went straight from Breakin' and Enterin' to star in Breakin'

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Νέο κομμάτι απο τους active member!

Δεν γνωρίζουμε ακόμα αν θα είναι στο αρσενάλι και αν ναι σε ποιό σεντούκι,αλλά σίγουρα λέει πολλά μέσα σε τόσους λίγους στίχους







Μη μ' αφήνεις

Παραγωγή, στίχοι και παρoυσίαση: B.D.Foxmoor

Κιθάρες: Γιώτης Παρασκευαίδης
Τσέλο: Σταύρος Παργινός
Ηχοληψία: Μιχάλης Σκαράκης


(στην εισαγωγή ακούγονται στίχοι του Μικέλη Άβλιχου από 

το ποίημα του "Ο μοχθηρός ψευτοφιλόπατρις" )

Το πρόσωπό του εκείνο το γιωμένο


που της καρδιάς του δείχνει τη σκουριά

το γέλιο το κρυφό και λυσσιασμένο

που η δυστυχία των άλλων τού γεννά.


Το φθονερό του μάτι το σβησμένο

που δείχνει βουλιμιά για συμφορά

μας εξηγούν γιατ' είναι διψασμένο

τ' αχείλι του και πόλεμο ζητά.


Διψάει να ιδή στα μαύρα φορεμένους

πατέρες και μανάδες που μισεί,

να τους ιδή στα δάκρυα τους πνιγμένους
θάναι δροσιά στην έρμη του ψυχή.

Για τούτο
υπέρ Πατρίδος σκούζει, κράζει

Όρνιο, 
που για κουφάρια αναστενάζει!


Με λίγα λόγια κόψε φάτσα και βγάλε συμπέρασμα

απόψε θρηνώ όσα χρόνια αγαπάω.
Εδώ χτυπήσανε πρόσφυγες στο Πέραμα,
στους τάφους των δικών μου ντρέπομαι να πάω.
Πως γίναμε έτσι λασπερά ποντικοσώμματα
Και ποια κατάρα δίπλα μας φωνάζουμε να 'ρθει;
Τα κατουρήματα του χρόνου σ' αυτά τα χώματα
κάναν τη μυρωδιά μας για πάντα να χαθεί.
Ποια λύσσα κακιά και ποια της πείνας αφορμή,
κάνει τ' αλάνια τα παλιά ανθρωπόμορφα κτήνη.
Πως ξεχαστήκαν της προσφυγιάς μας οι λυγμοί;
Τι άλλο ακόμα μπορεί να γίνει;
Εδώ ήτανε το απάγκιο μας, κάναμε όλοι υπομονή,
Είχαμε ταιριάξει τις παραξενιές μας.
Ήτανε το απάγκιο μας, κάναμε υπομονή
Τα δίναμε όλα απλόχερα και τις ευχές μας.
Ξεχάσαμε όμως τα παιδιά μας και πάνω στην ανησυχιά τους
Ήρθε μια πρόταση, μια μαύρη αφήγηση.
Τρύπησε στο μυαλό τους, έσφιξε τα κορμιά τους
και τους πότισε με μίσος κι εκδίκηση.
Κι άντε μάζεψε τα κι άλλαξε τα γούστα τους,
Έχουνε δήθεν αντρέψει, βιώσαν το μαρκάρισμα.
Μη τυχόν και γινήτε σα τα μούτρα τους,
το παραμύθι αυτό δεν τελειώνει με λυντσάρισμα.
Ψάχτε τον τρόπο 'κείνο τον μαγικό της ζωής
μέσα απ' τα σχολειά και τα σαλόνια σας.
Να τους μάθετε ποιος είναι ο τόπος της φυγής,
αλλιώς πάνω στους τάφους σας θα κρεμάνε τα εγγόνια σας

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Μπέρτολντ Μπρεχτ-Εγκώμιο στον κομμουνισμό

Είναι λογικός, καθένας τον καταλαβαίνει. Ειν' εύκολος.
Μια και δεν είσαι εκμεταλλευτής, μπορείς να τον συλλάβεις.
Είναι καλός για σένα, μάθαινε γι' αυτόν.
Οι ηλίθιοι ηλίθιο τον αποκαλούνε, και οι βρωμεροί τον λένε βρωμερό.
Αυτός είναι ενάντια στη βρωμιά και την ηλιθιότητα.
Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν.
Αλλά εμείς ξέρουμε:
Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος.
Δεν είναι παραφροσύνη, μα
Το τέλος της παραφροσύνης.
Δεν είναι χάος
Μα η τάξη.
Είναι το απλό
Που είναι δύσκολο να γίνει.

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Χνάρια - Iconoclasta (2008)


Η πρώτη κυκλοφορία του group Χνάρια με τίτλο "Iconoclasta". Το βινύλιο συνοδευόταν με ένα cd με τα instrumentals του δίσκου, καθώς και κάποια instrumentals από το "Wasted in Hiphopoly" του B.D.Foxmoor.

Download

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Θες να μάθεις πως είναι?(Γραφει ο Totem)

Το σκηνικό είναι σχετικά άγνωστο και 10ετίας..



-Οι περισσότεροι γνώρισαν τη Χρεισοί Αβγύ τον τελευταίο χρόνο, ή έστω τα τελευταία δύο χρόνια με τα δεδομένα δρώμενα (sic) και το "καθάρισμα" γειτονιών στο κέντρο της Αθήνας.Εγώ τη γνώρισα όταν ήμουν φοιτητής, σε ένα από τα μεγαλύτερα ΤΕΙ της χώρας. Βασικά, την ήξερα από πιο πριν, απλά όταν ήμουν φοιτητής την αισθάνθηκα στο πετσί μου (και μέσα από αυτό).



-Η αλήθεια είναι ότι είναι η δουλειά μου τέτοια, και η δουλειά του πατέρα μου ήταν τέτοια, και η δουλειά του παππού μου ήταν τέτοια, που από μικρός είχα πάθει ανοσία στα αίματα και τους πολύ γραφικούς τραυματισμούς. Την πρώτη φορά που είδα διαμελισμένο πτώμα ήμουν 6 χρονώ (Anangel Greatness). Την πρώτη φορά που τραυματίστηκα εγώ σοβαρά ήμουν 14 (συμπαράσταση με το γυμνάσιο στο τοπικό συνδικάτο, στους γονείς μας, επίθεση των ΜΑΤ και με οχήματα της πυροσβεστικής υπηρεσίας έξω από το παλιό ΥΕΝ). Δεν ξέρω αν αυτά που θα γράψω στη συνέχεια είναι φυσιολογικά, ή κομμάτι της καθημερινότητας κανενός από εσάς. Για εμένα είναι, αλλά καλά θα κάνουν να γίνουν και για εσάς σιγά-σιγά.



-Ήμουν, που λέτε, φοιτητής και συνδικαλιστής ταυτόχρονα, σε ένα από τα μεγαλύτερα ΤΕΙ της χώρας, με την παράταξη της Πανσπουδαστικής. Ενεργός στη σχολή και γενικότερα στην πόλη, είχα αρχίσει να αποκτώ τη φήμη του "σιδεροσάγονου". A.k.a. δεν έπεφτα εύκολα. Ακόμα δεν πέφτω. Είχαμε εκλογές στο ΤΕΙ λοιπόν. Φοιτητικές. Η εφορευτική επιτροπή (αποτελούμενη από φοιτητές όλων των παρατάξεων) μου ζήτησε εμένα προσωπικά (σαν χάρη) όταν περάσει και ο τελευταίος φοιτητής, από αυτούς περίμεναν στην ουρά, μέσα στην αίθουσα, να κλείσω την πόρτα και να αφήνω μόνο τους υπεύθυνους των παρατάξεων (όλων των παρατάξεων, αλλά 1 άτομο) να μπαινοβγαίνουν για να παίρνουν αποτελέσματα. Μαζί μου ήταν και παιδιά από άλλες παρατάξεις, όχι μόνο πανσπουδαστικάριοι. Κάποια στιγμή, κι ενώ έχουμε κλείσει την πόρτα (και έχει ξεκινήσει η διαδικασία της καταμέτρησης) εμφανίζεται μια ομάδα 15-20 ατόμων, σε ημιστρατιωτική παράταξη, σχεδόν με βήμα παρέλασης, η οποία κατεβαίνει τις σκάλες και στρίβει από τη γωνία του διαδρόμου. Ο επικεφαλής τους, λίγο μεγαλύτερος στην ηλικία από τους υπόλοιπους, έρχεται και στέκεται μπροστά μου σε "άβολη" απόσταση. Συνήθως κάποιος όταν έρχεται να σου τσαμπουκαλευτεί έρχεται σε απόσταση 10-20 πόντων από το πρόσωπό σου. Ο συγκεκριμένος είχε έρθει σε τέτοια απόσταση που σχεδόν ακούμπησαν τα κούτελά μας. Μπορεί να ήθελε γλωσσόφιλο, σκέφτηκα. Μου λέει "Κάνε στην άκρη, είμαστε από την ομάδα προστασίας της ΔΑΠ". Του λέω κι εγώ "Στα παπάρια μας!" φυσικότατα και ψιλοσκάλωσε. "Τί είπες?" λέει. "Δεν με νοιάζει από που είσαι, αν θέλει να μπει ο υπεύθυνος της ΔΑΠ να ενημερωθεί, ας μπει. Οι υπόλοιποι μεταβολή και πούλο..." του λέω. Αρχίζει να μου κάνει το τρέμουλο του τσαμπουκαλή. "Ξέρεις σε ποιον μιλάς?" ρωτάει. "Φύγε γιατί θα σου φιλήσω τη μύτη!" του λέω. Τίποτα ο δικός σου. Έρχονται και οι άλλοι τριγύρω, σαν περικύκλωση ένα πράγμα. Τα παιδιά της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ που μέχρι πριν 5 δευτερόλεπτα καθόντουσαν μαζί μας και χαζολογούσαμε και μιλούσαμε για μπάλα και για γκόμενες έχουν κάνει καπνό. Το ίδιο και οι περισσότεροι από τις λεγόμενες παρατάξεις της αριστεράς. Έχουν μείνει 2 ΕΑΑΚίτες μόνο, εκ των οποίον ο ένας έχει κολλήσει η βελόνα στο "Ώπα ρε παιδιά! Ώπα ρε παιδιά!" και προσπαθεί να μην πατήσει το σκατό στην κάλτσα. Και φυσικά οι δικοί μου, τα "συντροφάκια" οι οποίοι όμως ήταν κατά πλειοψηφία γυναικόπαιδα και δεν ήταν και στα καλύτερά τους, αλλά τουλάχιστον δεν τρέμανε. Εκείνη τη στιγμή, πίσω από όλο το μπουλούκι "προστασίας της ΔΑΠ" εμφανίζεται ένας γνωστός χρυσαυγίτης (τον οποίο έχει μπανίσει και ακολουθεί διακριτικά ο αδερφός μου με άλλους 2-3 συντρόφους). Ακούω ένα "ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ!" φωναχτό από το βάθος, και ξεκινάει ένα ταβερνόξυλο άνευ προηγουμένου (από τα 3-4 καλύτερα της ζωής μου). Κουτουλιές, μπουνιές, σιδερογροθιές, ένα λοστάρι στο κεφάλι το οποίο απέφυγα τελευταία στιγμή και μου κρέμασε τον ώμο, ο αδερφός μου δάγκωσε ενός τη μύτη, αίματα από εδώ, ξύλο από εκεί, τρώω μια ανάποδη, να προσπαθώ να προστατέψω και τις Μαρίες, μου χώνουνε ένα καλό κατακέφαλο, γυρίζω και σκύβω και αρχίζω να τρώω τα μπουνίδια στην πλάτη σαν να με πέρασε για κάσα ένας ντράμερ με πάρκινσονς. Κάποια στιγμή βρίσκω μια ευκαιρία να σηκωθώ, αλλά ήταν τόσο το ξύλο που ερχόταν από όλες τις μεριές που δεν ήξερα αν παίζω άμυνα ή αν κοπανάω. Απλά γύριζα τα χέρια μου γύρω-γύρω με δύναμη. Την γνωστή τεχνική "όποιον πετύχω τον σκότωσα". Ξαφνικά, ενώ στα μάτια μου μόλις είχε αρχίσει να γίνεται καλή η φάση (γιατί είχα μουδιάσει από το ξύλο και τώρα πια όσες και να έτρωγα δεν με πόναγαν) ακούω ένα "ΦΎΓΑΜΕ!" από την ίδια φωνή που φώναξε το "αυτός είναι" και η "ομάδα προστασίας" κάνει μεταβολή και αρχίζει να τρέχει, μαζεύοντας και τους τραυματίες τους (αδερφός μου ρησπέκτ) φωνάζοντας "Αίμα! Τιμή! Χροισεί Αβγύ!". Κάνω μια να τρέξω να τους πάρω στο κυνήγι, που να τρέξω ο καψερός. Ίσα ίσα τις σκάλες πρόλαβα να ανέβω και έχω λαχανιάσει, έχω ιδρώσει, δεν μπορώ να περπατήσω καλά καλά. Ο μικρός μου αδερφός με άλλους 2-3 τους κυνηγάει και βγαίνουν από το διάδρομο του ΤΕΙ. Εγώ έχω σκύψει και προσπαθώ να αναπνεύσω. Δυσκολεύομαι. Πάω να βάλω τα χέρια μου στα γόνατα να στηριχτώ και βλέπω το δεξί μου μπατζάκι όλο μέσ'στα αίματα. Α, για αυτό τρέχανε. Λέω σε μια συντρόφισσα να οδηγήσει να πάμε μέχρι το νοσοκομείο.



-Έτσι με μαχαίρωσε η Χροισεί Αβγί. Για να παραδειγματίσει τους κομμουνιστές στο ΤΕΙ που γράφανε στα παπάρια τους την ΔΑΠ, την φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, την πρώτη σε δύναμη. Και εσείς που τώρα την στηρίζετε αυτή τη συμμορία για να "πλακώσει στις κλωτσιές τους πολιτικούς" καλά θα κάνετε κάποια στιγμή να κατανοήσετε ότι, αυτή η συμμορία και αυτοί που σας γαμήσαν τη ζωή, έχουν σχέσεις πελατειακές ΚΑΙ ερωτικές. Αγοράζετε σκάρτο προϊόν με την ψήφο σας. Οι χροισαβγείταις έχουν κάνει και μπράβοι μεγαλοεφοπλιστών που κυνηγάνε συνδικαλιστές στα καράβια. Είναι πιο συστεμικοί από το ίδιο το σύστημα. Και αν νομίζετε ότι επειδή ξέρουν από "νύχτα" και από "μπραβιλίκια" για αυτό δεν μασάνε, φτάνει λίγο να το ψάξετε, και τότε η αντικομφορμιστική τους περσόνα θα εκτεθεί χειρότερα κι από ιδιωτική ασφάλεια υπουργού της Νέας Δημοκρατίας στο υπουργείο στην Πειραιώς, που ταυτόχρονα συνοδεύει χρηματαποστολές της τράπεζας του Βγενόπουλου.



-Που είχα μείνει? Α, ναι... Παρά 2 χιλιοστά νεφρό τελικά. Η λεπίδα είχε μπει 5-6 εκατοστά μέσα, πάνω από το δεξί μου νεφρό. Δεν μου έκανε πολλά ράμματα. Για την ακρίβεια 1 μου έκανε, αλλά ήταν μακρόστενο (το γνωστό και ως "ράμμα κοντοσούβλι"). Με το που είδε την μαχαιριά η γιατρέσσα μου λέει "είσαι τυχερός που δεν πέτυχε έντερο γιατί θα έτρεχε αίμα μαζί με προπεριττώματα και θα μπορούσες να είχες πάθει μεγάλη ζημιά". "Δηλαδή?" ρωτάω. "Δηλαδή, από 1 βδομάδα μέσα, να καθαρίσουμε τα σωθικά σου, μέχρι θάνατο" απαντάει. "Α, καλή φάση". Τίποτα δηλαδή.



-Σοβαρά. Η μαχαιριά όταν μπαίνει μέσα σου δεν είναι τίποτα. Σαν τσιμπιά. Δεν την καταλαβαίνεις σχεδόν. Το πιθανότερο θα είναι λογικά να την καταλαβαίνεις καλύτερα σκέτη, αλλά εκείνη τη στιγμή, πιστέψτε με, πιο πολύ θα σας απασχολούν οι μπουνιές στο κεφάλι και οι λοσταριές στην πλάτη, παρά το μπίξιμο του μαχαιριού. Ο πόνος πάει στον εγκέφαλο με σειρά προτεραιότητας. Απλά, αν καταλαγιάσει η σκόνη της μάχης και δείτε ότι επιζήσατε και είστε εσείς ο μαχαιρωμένος, ηρεμία, βρείτε κάποιον να σας μεταφέρει στο νοσοκομείο (ή σε περίπτωση που έχουν ξεκινήσει οι επαναστατικές διαδικασίες, στο γιατρό της αντίστασης) και ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ (που δεν υπάρχει ο θεός, αλλά λέμε τώρα) μην προσπαθήσετε να βάλετε το δάχτυλο στην πληγή για να δείτε πόσο βαθιά είναι. Πονάει αυτό...



-Δεν ξέρω πόσο εκτιμάτε εσείς τη ζωή σας, αλλά με τις παρούσες συνθήκες δεν βλέπω καλύτερο τρόπο να πας από την πισώπλατη μαχαιριά χρεισαβγοίτη. Εκτός ίσως από την δημόσια και παραδειγματική εκτέλεση από συγκυβέρνηση. Το καλύτερο και το πιο χαρμόσυνο νέο θα πρέπει να είναι ότι σας μαχαίρωσε χροισαβγύτης. Γιατί μετά την μαχαιριά, τους φωνάζει "φύγαμε" το μαντρόσκυλό τους και τρέχουν. Έτσι θα γλιτώσουν οι τριγύρω σας. Με τη θυσία σας. Εγώ θα πάω περήφανα. Θα τους κυνηγίσω μέχρι να πέσω κάτω. Και αν χρειαστεί να αφήσω την τελευταία μου πνοή σε τέτοια μάχη, από τέτοια μαχαιριά, πισώπλατη, θα την αφήσω βλέποντάς τους να τρέχουν σαν τον Mick Foley όταν έτρεχε να γλιτώσει από τον Undertaker. Να τρέχουν χτυπώντας αγκώνες σε γόνατα, και να φωνάζουν το περίφανο "Αίμα! Τιμή! Χροισί Αβγεί!" της άτακτης υποχώρησης.



-Δεν είναι "το μόνο που θέλω" να τους δω να τρέχουν, όπως λέγανε παλιά κάτι παπάρες που τώρα τους γλείφουνε. Αλλά δεν θα με χαλάσει αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα δω ποτέ...



Δεν είναι και τίποτα σημαντικό,

σοβαρά,

Totem...

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Ένα δείγμα από το αρσενάλι (ΑΠΟΨΕ/ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΜΟΥ ΝΑ ΧΑΡΩ)

Οπως ειχε υποσχεθει ο bd foxmoor εδωσε στο youtube ενα πρωτο δειγμα απο το αρσεναλι του


ειναι το rough mix ενός τραγουδιού απο το μαυρο σεντουκι,και θα το βρειτε στο παρακατω λινκ


http://arsenali242.blogspot.gr/2012/09/blog-post.html

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Mea Culpa - The demo (2010)




H πρώτη δισκογραφική προσπάθεια των Mea Culpa, με τίτλο "The demo". Το συγκρότημα αποτελείται από τους K-os, Kasmon και DJ Dolk.


Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Style Wars (1983 graffiti documentary)


Style Wars is a 1983 documentary on hip hop culture, directed by Tony Silver in collaboration with Henry Chalfant. The film has an emphasis on graffiti, although bboying and rapping are covered to a lesser extent. The film was originally aired on PBS television in 1983, and was subsequently shown in several film festivals to much acclaim, including the Vancouver Film Festival. It also won the Grand Jury Prize: Documentary at the Sundance Film Festival.[1]

Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Scratch (Hip-hop.documentary)

Το Scratch είναι ένα φρενήρες ταξίδι στην ιστορία, το παρόν και το μέλλον του hip-hop, ενός από τα πιο ανήσυχα, κοινωνικά "χρωματισμένα" και πιο επιδραστικά μουσικά ρεύματα της εποχής μας, αλλά και στους αδιαφιλονίκητους ήρωές του, τους dj.
Aφετηρία οι πιονέροι του είδους που άρχισαν δειλά δειλά να "ασελγούν" πάνω στους δίσκους βινυλίου σε κάποια μικρά κλαμπ της Nέας Yόρκης και του Λος Aντζελες στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 δημιουργώντας ένα νέο, απόλυτα χειροποίητο, είδος μουσικής από το μηδέν. Τελικός σταθμός οι σημερινοί, ακριβοπληρωμένοι πια, μετρ του είδους. Oι ξεναγοί σας, Afrika Bambaata, DJ QBert, DJ Swamp, DJ Shadow, μεταξύ άλλων, υπόσχονται μια αληθινή γιορτή του ρυθμού και της ρίμας