Η
προσφυγιά είναι κάτι το ζωντανό και υπαρκτό και ιδιαίτερα μάλιστα στην εποχή
μας. Πολλοί είναι αυτοί που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους και
να αναζητήσουν την τύχη τους σε μια άλλη χώρα όπου έχουν να αντιμετωπίσουν
πολλά.
Αρχικά οι πρόσφυγες ταλαιπωρούνται κατά τη μετάβασή τους στον τόπο όπου θέλουν να κατοικήσουν. Γίνονται θύματα εκμετάλλευσης, αφού οι σωτήρες τούς ζητάνε 3000$ το κεφάλι. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που οι άνθρωποι αυτοί δεν φτάνουν ποτέ στον προορισμό που τους υποσχέθηκαν, αφού τα μέσα με τα οποία ταξιδεύουν τους προδίδουν και πολλοί από αυτούς χάνουν τη ζωή τους. Ακούμε στις ειδήσεις αρκετά συχνά ότι πολλοί βρέθηκαν πνιγμένοι, άλλοι αγνοούνται και ποια η απόκριση μας; «Καλά να πάθουν», «Έχουμε γεμίσει από δαύτους» και άλλα τέτοια. Αλήθεια τόσο πολύ εξευτελίστηκε η ανθρώπινη ζωή; Τόσο γρήγορα ξεχνάμε εμείς οι Έλληνες την ιστορία μας; Δεν ήταν παρά 81 χρόνια πριν. 1922. Χιλιάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους και οι δικοί μας παππούδες, ήρθαν εδώ, στη Χίο, αφού αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους. Αναμνήσεις και περιουσίες καμένες και ένας παππούς να μιλάει, που κανείς ποτέ του δεν άκουσε...«Θέλω γιε μου να με πας πίσω να δω για τελευταία φορά το σπιτικό μου». Κανείς δεν είπε στον παππού ότι το σπίτι δεν υπήρχε πια, πέθανε με το όνειρο και την γλυκύτητα της ανάμνησης.
Κραυγαλέα απόδειξη του ότι «ανθρωπιστικοί» και «ελεγχόμενοι» πόλεμοι δεν υπάρχουν, είναι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν. Ένα τεράστιο κύμα προσφύγων προσπαθούν να γλιτώσουν από την μανία του πολέμου. Μικρά παιδιά αναρωτιούνται γιατί ο πατέρας τους είναι αιχμάλωτος σε αμερικάνικη φυλακή, αλλά ούτε ο ίδιος είναι σε θέση να απαντήσει. Απολυταρχία και αυταρχισμός συνθέτουν μια πολιτική από την οποία μια διέξοδος υπάρχει. Ο οδυνηρός ξεριζωμός.
Σ' αυτή λοιπόν την προσπάθεια για σωτηρία, στην προσπάθεια για μια ευκαιρία στη ζωή, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η δική μας κυβέρνηση και εμείς οι ίδιοι λέμε ένα τεράστιο όχι. Κλείνουμε τα σύνορα, δεν έχουμε καμία σχεδόν υποδομή φιλοξενίας προσφύγων. Το μόνο που προσφέρουμε απλόχερα είναι μια φασιστική και ρατσιστική ιδεολογία, ξεχνώντας ότι εμείς από τύχη γεννηθήκαμε βολεμένοι και θα μπορούσαμε κάλλιστα να ήμασταν στη θέση τους. Έτσι από τη μία δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι τους πρόσφυγες με την απραξία μας στα όσα συμβαίνουν και από την άλλη τους κλείνουμε την πόρτα δείχνοντας μια απάνθρωπη στάση στους κατατρεγμένους.
Για μια λύση λοιπόν θα έπρεπε να κινητοποιηθεί το κράτος, να δημιουργήσει κάποιες υποδομές για την υποδοχή των προσφύγων, ώστε να μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες μέχρι να βρουν οριστικά κάπου στέγη. Εμείς οι ίδιοι μπορούμε να ενδιαφερθούμε και να δώσουμε ακόμα και κάτι μικρό όταν ακούμε ότι μαζεύονται πράγματα για αυτούς και όχι να αντιδρούμε "ωχαδερφιστικά".
Ας κάνει ο καθένας μας μια προσευχή στο θεό του για αυτούς τους ανθρώπους. Έστω αυτό το ελάχιστο. Ας ενδιαφερθούμε εμείς οι Έλληνες πριν η ιστορία μας, μάς υποχρεώσει να ζήσουμε ξανά το παρελθόν. Για να μη γίνουμε εμείς παππούδες και γιαγιάδες που θα νοσταλγούμε κάποτε την παλιά μας γειτονιά...
Αρχικά οι πρόσφυγες ταλαιπωρούνται κατά τη μετάβασή τους στον τόπο όπου θέλουν να κατοικήσουν. Γίνονται θύματα εκμετάλλευσης, αφού οι σωτήρες τούς ζητάνε 3000$ το κεφάλι. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που οι άνθρωποι αυτοί δεν φτάνουν ποτέ στον προορισμό που τους υποσχέθηκαν, αφού τα μέσα με τα οποία ταξιδεύουν τους προδίδουν και πολλοί από αυτούς χάνουν τη ζωή τους. Ακούμε στις ειδήσεις αρκετά συχνά ότι πολλοί βρέθηκαν πνιγμένοι, άλλοι αγνοούνται και ποια η απόκριση μας; «Καλά να πάθουν», «Έχουμε γεμίσει από δαύτους» και άλλα τέτοια. Αλήθεια τόσο πολύ εξευτελίστηκε η ανθρώπινη ζωή; Τόσο γρήγορα ξεχνάμε εμείς οι Έλληνες την ιστορία μας; Δεν ήταν παρά 81 χρόνια πριν. 1922. Χιλιάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους και οι δικοί μας παππούδες, ήρθαν εδώ, στη Χίο, αφού αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους. Αναμνήσεις και περιουσίες καμένες και ένας παππούς να μιλάει, που κανείς ποτέ του δεν άκουσε...«Θέλω γιε μου να με πας πίσω να δω για τελευταία φορά το σπιτικό μου». Κανείς δεν είπε στον παππού ότι το σπίτι δεν υπήρχε πια, πέθανε με το όνειρο και την γλυκύτητα της ανάμνησης.
Κραυγαλέα απόδειξη του ότι «ανθρωπιστικοί» και «ελεγχόμενοι» πόλεμοι δεν υπάρχουν, είναι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν. Ένα τεράστιο κύμα προσφύγων προσπαθούν να γλιτώσουν από την μανία του πολέμου. Μικρά παιδιά αναρωτιούνται γιατί ο πατέρας τους είναι αιχμάλωτος σε αμερικάνικη φυλακή, αλλά ούτε ο ίδιος είναι σε θέση να απαντήσει. Απολυταρχία και αυταρχισμός συνθέτουν μια πολιτική από την οποία μια διέξοδος υπάρχει. Ο οδυνηρός ξεριζωμός.
Σ' αυτή λοιπόν την προσπάθεια για σωτηρία, στην προσπάθεια για μια ευκαιρία στη ζωή, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η δική μας κυβέρνηση και εμείς οι ίδιοι λέμε ένα τεράστιο όχι. Κλείνουμε τα σύνορα, δεν έχουμε καμία σχεδόν υποδομή φιλοξενίας προσφύγων. Το μόνο που προσφέρουμε απλόχερα είναι μια φασιστική και ρατσιστική ιδεολογία, ξεχνώντας ότι εμείς από τύχη γεννηθήκαμε βολεμένοι και θα μπορούσαμε κάλλιστα να ήμασταν στη θέση τους. Έτσι από τη μία δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι τους πρόσφυγες με την απραξία μας στα όσα συμβαίνουν και από την άλλη τους κλείνουμε την πόρτα δείχνοντας μια απάνθρωπη στάση στους κατατρεγμένους.
Για μια λύση λοιπόν θα έπρεπε να κινητοποιηθεί το κράτος, να δημιουργήσει κάποιες υποδομές για την υποδοχή των προσφύγων, ώστε να μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες μέχρι να βρουν οριστικά κάπου στέγη. Εμείς οι ίδιοι μπορούμε να ενδιαφερθούμε και να δώσουμε ακόμα και κάτι μικρό όταν ακούμε ότι μαζεύονται πράγματα για αυτούς και όχι να αντιδρούμε "ωχαδερφιστικά".
Ας κάνει ο καθένας μας μια προσευχή στο θεό του για αυτούς τους ανθρώπους. Έστω αυτό το ελάχιστο. Ας ενδιαφερθούμε εμείς οι Έλληνες πριν η ιστορία μας, μάς υποχρεώσει να ζήσουμε ξανά το παρελθόν. Για να μη γίνουμε εμείς παππούδες και γιαγιάδες που θα νοσταλγούμε κάποτε την παλιά μας γειτονιά...
Kingeorge
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου