Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Ένα άρθρο για τους Active Member

ctive Member
(Stage Μύλου, Θεσσαλονίκη - 30/06/2009)

Το άτυπο battle του ελληνικού hip hop θεωρούσα ότι είχε παύσει κυρίως λόγω της οριστικής ξεφτίλας της "απέναντι" πλευράς, της οποίας (ξεφτίλας) το μέγεθος αποτιμάται πλέον με μόνη μονάδα μέτρησης τους δίσκους με τα γαρύφαλλα. Δύο ώρες δρόμος στο live της Τρίτης και καθώς οι Active Member επάνω στη σκηνή έχουν από ώρα περάσει στα πιο βιωματικά τους τραγούδια, συνειδητοποιώ ότι η μάχη έληξε γιατί πολύ απλά οι Active Member την κέρδισαν... και είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ ο αντίπαλος.
Δεν ξέρω αν έχει γίνει και δεν το πήρα χαμπάρι, αλλά είναι εξωφρενικό το ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουμε λάβει έστω και ένα hate mail, που να μας τα χώνει με αφορμή το ότι ελάχιστα έως καθόλου έχουμε ασχοληθεί με τους Active Member εδώ στο Mic. Ούτε ένα review, ούτε μισή παρουσίαση συναυλίας... τίποτε. Μία προ τετραετίας συνέντευξη της Sadahzinia και επιτέλους προ ημερών τα όσα απόλυτα και ενδιαφέροντα είπε ο B.D. Foxmoor στον Θεοδόση (που από "σπόντα" πάλι έφτασαν στο Mic, να είναι καλά ο Θεοδόσης δηλαδή...). Μην πω για τις ανασκοπήσεις και τα αφιερώματα στην ελληνική σκηνή... Ούτε εκεί κάποια αναφορά. Μία εγκληματική παράλειψη που παραδέχομαι ότι καθιστά πρώτον εμένα σχεδόν αναξιόπιστο περί των όσων υποστηρίζω.
Παρακολουθώντας τους Active Member ήδη από την περίοδο της κυκλοφορίας του Μεγάλου Κόλπου, τους είχα δει live μια φορά πριν πολλά πλέον χρόνια, ενώ διατηρούσα μία περισσότερο φιλολογική επαφή με τη δισκογραφία τους (κατοχή μεν, απρόσεχτη ακρόαση δε). Ομολογώ ότι βοήθησε σε αυτό και όλη η παραφιλολογία γύρω από αυτούς, τις τακτικές του Foxmoor προς παλιούς συνεργάτες και όλα αυτά που τα τελευταία χρόνια λέγονται και ομοίως εγκληματικά υποσκελίζουν τη σπουδαία μουσική διάσταση της υπόθεσης Active Member και Low Bap.
Πριν περάσω στα της συναυλίας, δύο μόνο λόγια για όσα ακούγονται περί των κανόνων λειτουργίας της ομάδας των Active Member. Επειδή όπως σοφά είπε και ο Πανότας "ο χρόνος αποκαλύπτει τα πάντα", στην περίπτωση μας ο χρόνος απέδειξε ξεκάθαρα ότι οποιαδήποτε τακτική και αν ακολουθείται, οποιαδήποτε γραμμή και αν υπαγορεύεται στην υπόθεση "low bap δημιουργία" είναι τελικά για καλό και μόνο. Δεκαεφτά χρόνια μετά οι πάντες έχουν ξεφτιλιστεί, οι πάντες έχουν ξεπουληθεί, οι πιτσιρικάδες ξεπουλιούνται πριν καν δώσουν διαπιστευτήρια και έχω την αίσθηση ότι αν απουσίαζε το κεφάλαιο Low Bap το ελληνικό hip hop θα ήταν ένα κακόγουστο καρναβάλι παλιάτσων, λιγούρηδων και αρπακολλατζήδων που θα δικαίωνε πανηγυρικά όλους εμάς τους "ροκάδες", τους "ανεξαρτητάδες" κ.λ.π. Η ισχυρή του παρουσία όμως όχι απλά ανατρέπει την κατάσταση, αλλά αναγορεύει την όλη φάση στο μοναδικό ίσως καθεστώς σπουδαίας, πραγματικά ανεξάρτητης, ατόφιας και παθιασμένης μουσικής δημιουργίας.

Το Low Bap δεν είναι κάτι που αναπτύσσεται στα στενά πλαίσια ενός γκέτο από 1.000, 5.000, 10.000 έστω 20.000 ανθρώπους. Είναι κάτι που "τρέχει" παράλληλα σε όλα όσα άλλα συμβαίνουν, με ήθος και συνήθειες πραγματικά απεξαρτημένες από τις ασθένειες της μουσικής βιομηχανίας, που δεν έχει ανάγκη τα soundwave των αναψυκτικών και των ετικετών αλκοόλ για να "πάει" σε πέντε ανθρώπους παραπάνω, που αγνοεί την ελληνική δισκογραφική και ερμηνευτική μούχλα, που δεν αναζητά πατερίτσες εμπορικής κολιγιάς με τις πίστες, που δεν ποντάρει στη ροκιά της φυλής, που είναι κλειστό στους μαλάκες και ορθάνοιχτο σε όλους τους υπόλοιπους. Και ως τέτοιο καθεστώς οφείλει να προφυλάσσει και να προφυλάσσεται. Οτιδήποτε "ανοίγει" επικίνδυνα στο τέλος ξεφτυλίζεται ανεπανόρθωτα. Κάθε προσπάθεια πραγματικά ανεξάρτητης δημιουργίας, ανεξάρτητης διανομής και ανεξάρτητης πορείας στο χρόνο της μουσικής από ένα σημείο και μετά είναι "υποχρεωμένη" να περιφρουρεί τον χαρακτήρα της. Έστω και με το στοιχείο της υπερβολής, θεωρώ λογικό να θεωρείς προδότη αυτόν που "φεύγει" από κάτι πραγματικά σημαντικό και κατά βάση απολύτως αγνό.
Όλα αυτά λοιπόν -και πολλά άλλα περισσότερα- που τουλάχιστον εγώ τα ήξερα, αλλά ηλιθιωδώς τα είχα ξεχάσει σχεδόν ως δια μαγείας μου αποκαλύφθηκαν χθες το βράδυ πριν καν ξεκινήσει η συναυλία. Από τον ηλεκτρισμό της αναμονής, από τις φωνές του κόσμου και τα συνθήματα για τo low bap, μέχρι τον πρώτο χαιρετισμό του Μιχάλη προς τους φίλους του που ήρθαν να τον δουν και να τον ακούσουν, που σχεδόν με "πάγωσε", καθώς άρχισα να διακρίνω κώδικες αληθινούς επικοινωνίας κοινού και καλλιτέχνη/ συγκροτήματος που χρόνια απουσιάζει, τουλάχιστον από τις συναυλίες που εγώ παρακολουθώ. Στις Τρύπες παλιά λέγαμε συνθήματα πριν τη συναυλία. Όχι απαραίτητα για τους μπάτσους κ.λ.π. ... συνθήματα για το συγκρότημα. Γηπεδικό μεν, δείγμα αληθινού πάθους δε. Και το κοινό του Morrissey φωνάζει συνθηματικά το όνομα του...
Πριν από λίγες ημέρες πάνω από 4.000 κόσμος είχε μαζευτεί στο Γκάζι για το φεστιβάλ υπό την αιγίδα των Α.Μ., δυστυχώς εδώ στη Θεσσαλονίκη ο φόβος της βροχής μετέφερε τη συναυλία από το αίθριο του Μύλου στο πολύ πιο μικρό κλειστό Club Stage, οπότε σχεδόν ισάριθμοι ήταν αυτοί που μείνανε από έξω. Το επόμενο ραντεβού δόθηκε για την γιορτή της 11ης Σεπτεμβρίου...

Κάνοντας ουσιαστικό πέρασμα από ολόκληρη τη δισκογραφία των Active Member, έχοντας στο πλευρό του τη σύντροφο και φρέσκια μητέρα Sadahzinia, αλλά και μία ικανή μπάντα που μετουσιώνει τις στουντιακές περιπτύξεις σε συναυλιακή πραγματικότητα, ο Μιχάλης δεν αντιμετώπισε καμία δυσκολία στο να "πάρει" το κοινό του μαζί του από το πρώτο λεπτό και να μην το αφήσει να ησυχάσει μέχρι το τελευταίο. Η ενέργεια της συναυλίας ήταν καλά οργανωμένη. Ξεκίνησε σχεδόν ήρεμα, αλλά πάντως με νεύρο, απογειώθηκε κατόπιν, απογειώθηκε "άσχημα" για περίπου μία ώρα κάπου στη μέση... και συνέχισε προς το βιωματικό κομμάτι της τραγουδοποίας του, κάλεσμα σε όσους δεν στριμώχτηκαν στο club του Μύλου μόνο για να χοροπηδήσουν δικαιολογώντας την επιλογή των φαρδιών ρούχων τους. Σχεδόν ιδανικό πρότυπο για το πώς πρέπει να εξελίσσεται ένα hip hop live, που χωρίς να αμελεί τον fun & riot χαρακτήρα του εν λόγω ιδιόρρυθμου μουσικού είδους, σε κανένα σημείο δεν το υποβιβάζει σε πανηγύρι ουρακοτάγκων. Τόσο ο ίδιος ο Μυτακίδης, όσο και οι Active Member και το Low Bap ως ιδέα και λογική δείχνουν να έχουν κατανοήσει απόλυτα αυτό τον κίνδυνο και να τον προσπερνούν με τις καλύτερες συνταγές.
Από κάποια φάση και μετά, όπως όλοι οι υπόλοιποι, χάθηκα κι εγώ στον κόσμο των τραγουδιών των Active Member. Τραγούδια τόσο βαθιά προσωπικά που αφορούν όλους, τόσο ουσιαστικά "κοινωνικά" και "πολιτικά" που αφορούν με απόλυτα προσωπικό τρόπο τον καθένα. Αν προσθέσεις τα σωστά σκρατσαρίσματα, την μπόλικη ηχητική "βρωμιά", την απαραίτητη hip hop αντεργκραουντίλα, χωρίς ίχνος μολυσματικής αρενμπιανοησίας... τότε δύσκολα μένεις αμέτοχος σε ένα live των Active Member.

Χωρίς να προσπερνάω όλα τα σημαντικά τραγούδια του παρελθόντος κρατάω ως κορυφαία στιγμή της συναυλίας το καινούργιο "Έξω από την πόρτα μας", που λέει με τον άριστο τρόπο τα όσα δεν ειπώθηκαν για την τελικά μπατσοκρατούμενη ζωή μας, που μας αποκάλυψαν τα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη, που μας αποκαλύπτει το ζήτημα με τους μετανάστες, που είχαμε λαθεμένα θεωρήσει ότι ανήκε στο παρελθόν. "Κρύψ' τα βιβλία, αν τα βρουν θα μας τραβάνε" ... κάτι που αν το ξεχάσεις, θα το βρεις μπροστά σου οπωσδήποτε. Τραγούδι με απόλυτο ειδικό βάρος... τόσο που θα χώραγε και αυτή τη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου στο ρεφρέν...
Ανάλογη ενέργεια και ένταση για ένα ελληνικό συγκρότημα, ανάλογη παθιασμένη ανταπόκριση από το κοινό, έχω να δω από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 90 οπότε και έγινε η μεγάλη έκρηξη με τις Τρύπες. Με τον ίδιο τρόπο που το κοινό των Τρύπες ζούσε και ούρλιαζε κάθε επόμενο στίχο πριν τον τραγουδήσει ο Αγγελάκας, έτσι και οι αφοσιωμένοι των Active Member ριμάρανε από κάτω σε ιδανική συνεργασία με τον B.D. Foxmoor. Θεωρώ οριστικά ότι είναι ένα αντίστοιχου μεγέθους φαινόμενο για αυτό που απροσδιόριστα θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "ελληνική σκηνή", ανεξάρτητα από κατηγορίες, ροκ, ποπ, χιπ- χοπ, μέταλ. Είναι κάτι σπουδαίο που συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια, δεν έχει ξεφτίσει και δείχνει απόλυτα ικανό να συνεχίσει να συμβαίνει για πολλά χρόνια ακόμη.
Αν κάποιοι από εσάς που διαβάζετε τα γνωρίζατε όλα τα παραπάνω έπρεπε να τα απαιτήσετε από όλους εμάς που κάπου τα "ξεχάσαμε" στην πορεία... Μη διαμαρτύρεστε μονάχα για τα προφανή. Προς τους ίδιους τους δημιουργούς, τον πυρήνα τους και το έργο τους περισσότερο από ένα αδιάφορο για αυτούς συγνώμη για τις παραλείψεις μας, αρμόζει η στο εξής απόλυτη προσοχή, η σύμπραξη και ο θαυμασμός μας.
Οι Active Member και η ομάδα τους θα συνεχίσουν να παίζουν χωρίς αντίπαλο κυρίως επειδή με κόπο, επιμονή και πάθος έχουν καταφέρει να αφαιρέσουν από τον μουσικό τους κόσμο όλα εκείνα τα "εξωτερικά" στοιχεία, που αργά ή γρήγορα καταβάλουν ή υποδουλώνουν όσους εν Ελλάδι ξεκινάνε με αγνές προθέσεις για ανεξάρτητη μουσική δημιουργία. Δεν παίζουν μόνοι τους, παίζουν ως οι "μοναδικοί" και ασφαλώς δεν ευθύνονται οι ίδιοι για αυτό.
Άρης Καραμπεάζης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου