Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Στο χρώμα της στάχτης»: όσα απόμειναν …

ρίτη προσωπική δισκογραφία, τρίτο κεφάλαιο και βήμα στο ταξίδι μου. «Στο Χρώμα της Στάχτης», αυτή τη φορά. 

Στην «ασημένια άκρη» το σύμβολo και οδηγός μου ήταν το λουλούδι και το μικρόφωνο που έλαμπε σαν ήλιος στην άκρη του εξωφύλλου. Τώρα, η στάχτη έρχεται για να συμβολίσει το μηδέν· το σημείο καμπής, όπου κατανοεί κανείς καλύτερα τον εαυτό του, και ετοιμάζεται να ανέβει ψηλά. Με άλλα λόγια αναθεωρεί τα πάντα, θρυμματίζει τα περιττά, τα κάνει στάχτη. Και αυτή ακριβώς η πολύ βασική ουσία, η στάχτη, ίσως κάποτε να έφτιαξε τον κόσμο.

Άρα, μπορεί και να τον αλλάξει. Ξανά και ξανά, όποτε χρειαστεί.



Σ’ αυτό το δίσκο την παραγωγή έχει αναλάβει ο B.D.Foxmoor, σύντροφος και στήριγμα μου, αν και μέσα στο στούντιο είμαστε συνεχώς σε εμπόλεμη κατάσταση! Κάθε φορά με φέρνει στα όριά μου (κι εγώ δε πάω πίσω!), μα πάντα στο τέλος μου κλείνει το μάτι. Κάθε φορά που ξεκινάμε έναν δίσκο, βάζω στοίχημα πως δεν θα τον τελειώσουμε ποτέ. Μα ευτυχώς πάντα το χάνω. (Σ’ ευχαριστώ).

Το εξώφυλλο είναι ένας μεγάλος πίνακας φτιαγμένος από τον Xray με νερομπογιές εκτός από το σκιάχτρο που είναι σχεδιασμένο με μολύβι· και στέκει σαν ακουμπισμένο πάνω στον πίνακα.

Παρέα μου είχα πάλι τον Άκη Θεοτοκάτο (Jamoan) στις κιθάρες. Ο Κυριάκος Καζάκος, από τους Piňata, ένα παιδί ζυμωμένο μoνάχα με συναίσθημα και δίχως λογική με μάγεψε με τις μελωδίες του στο «Να Χαμε». Όσο για το «Όλα Εντάξει», που παίζει το ρόλο του Outro, δεν τόλμησα καν να το ταράξω με φωνη, παρόλο που είχα γράψει κάποιους στίχους για να πω από πάνω. Οι Piňata, παρέα μου στο «Να Χαμε», λέμε για ευχές. Στ’ «Απομεινάρια» ραπάρω μαζί με τους Ρέλικα για τη στάχτη. (Το νου σας: Piňata + Ρέλικα έρχεται και το Cd  τους). Ενώ, στο Νο. 13, λίγο πριν το τέλος, είναι η σειρά της Μαρίας Παπανικολάου να σιγοτραγουδήσει το αγαπημένο «Νανούρισμα» του Λοΐζου  κόντρα στις στριγκλιές από το theremin και την ηλεκτρική κιθάρα.

Η «Χρονορωγμή» αφιερωμένη στο παππού και τη γιαγιά μου που ακόμα με κάνουν και γελώ, που ακόμα μου λένε ιστορίες, που πάντα μυρίζω τις γλάστρες με το βασιλικό στην αυλή τους, το γιασεμί τις νύχτες του καλοκαιριού και την ελιά κάθε αρχή του χειμώνα. Οι πιο αγαπημένες μου μνήμες είναι μέσα σ’αυτό το κομμάτι: από το πρώτο μου τραγούδι μέχρι και τη πιο μικρούλα στιγμή. Δε πρόφτασα όλες να τις κάνω στίχο· γιατί, κυλάνε γρήγορα σα νερο και σαν ύπνος μεσημεριάτικος·, μα ώσπου να τελειώσω το τραγούδι, μου σπασε η μύτη από τα αρώματα και τους ήχους τους παλιούς που μπερδεύτηκαν στο νου μου.

Πάντα ήθελα να γράψω ένα κομμάτι για τις γυναίκες. Έκανα την αρχή  με το «Κατά Λάθος Προσευχή», μα ίσως έχω αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς. Πάντα φοβάμαι πως ίσως να έπρεπε να πω κι άλλα..  Ωστόσο, το αφιερώνω σε όλες τις γυναίκες που στάθηκαν πλάι μου, και σ’ όλες αυτές τις «νεράιδες» τις γιάτρισσες του κόσμου, τις άγνωστες και διαφορετικές, που κουβαλάνε πάνω στα φτερά τους πόνο, αγάπη αστείρευτη, φόβο, τύψεις, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, κι ένα σάκο ευχές. Να ’ναι καλά.

Το «Μη κλαις» ήταν το πρώτο τραγούδι που γράφτηκε σ’ αυτό τον δίσκο….

«Μη κλαις, πάντα ήμασταν λίγοι…»

            Κάπου αργότερα ένα «Λυχνάρι» πετάει πάνω απ’ το κόσμο, μαζεύει μέσα του όσα βλέπει να συμβαίνουν και τα γυρνάει πίσω δάκρυα – βροχή.

            Στο «Να σε Χαρώ» μαζί με τον Stab και τον Xray μιλάμε γι’ αυτό το «παιδί» που γεννήθηκε, το lowbap. Το τραγούδι το πέρασα με φαρυγγίτιδα, όπως και σχεδόν τα μισά τραγούδια του δίσκου, μια από τις ατυχίες που σέρνονται δίπλα μου τον τελευταίο καιρό. Μα χάρη στις γενναίες ποσότητες από τσάι και χαμομήλι και χάρη στις ατέλειωτες κόντρες με τον B.D.Foxmoor (το είπαμε και πριν, δεν είναι όλα ρόδινα), τα βγαλα πέρα.

            Στο ομώνυμο «Στο Χρώμα της Στάχτης» χρωστούσα να γράψω για τα δέκα χρόνια low bap, να το γιορτάσω με μια ανοιχτόκαρδη μπαλάντα. Δέκα χρόνια από το 1992 ως σήμερα μετράω σαν χάντρες από κομπολόι. Τις ζυγίζω και τις τυλίγω στο χέρι μου για φυλαχτό, και πιο πολύ για να θυμάμαι όλα όσα έγιναν, όσα χάθηκαν κι όσα απόμειναν για να γίνει πάλι απ’ την αρχή αυτό το «παιδί». Το Low  Bap.

Και φτάνω στη «Mπαλάντα του Twinpeaks”. Ty Neuadd στα ουαλέζικα σημαίνει δύο κορφές, και είναι εκείνη η περιοχή μέσα στα δάση της βορειοδυτικής Ουαλίας και πίσω από το μεγάλο φράγμα, όπου φτιάχτηκε ο μισός δίσκος. Ο Adam, ο Άκης και ο Μιχάλης έβγαλαν μια μέρα το μικρόφωνο έξω από το στούντιο και έγραψαν το ποτάμι που περνούσε από έξω και τον αέρα. Σε λιγότερο από δυο ώρες είχαν ετοιμάσει το κομμάτι, και όλοι μαζί πίναμε ένα κρασί φτιαγμένο από βατόμουρα και λουλούδια (να ‘ναι καλά η Adele!) και παίζαμε με τα σκυλιά…. Τόσα χιλιόμετρα μακριά, τόσα βουνά ανάμεσα, μα όταν ακούω τη μπαλάντα γίνομαι κι εγώ ένα κλαδάκι απ’ τις βαλανιδιές του Twinpeaks και ξεχνιέμαι εκεί…

«To σκιάχτρο» στοίχειωνε καιρό το μυαλό μου, μα όταν άκουσα αυτή τη μουσική, πλέον οι λέξεις βγήκαν αβίαστα από μέσα. Γίναν παραμύθι κι αλήθεια πικρή που τη συνοδεύει ως το τέλος το βιολί του Oliver Wilson. Όταν πέρναγα τις φωνές στο στούντιο στην Ουαλία, θυμάμαι τον εαυτό μου να νιώθω σαν δεμένη στην άκρη του δοξαριού του Oliver. Και απόλυτα ταυτισμένη και γοητευμένη από την ερμηνεία του B.D.Foxmoor στα ρεφρέν.

Αυτό το σκιάχτρο το βλέπω κάθε μέρα στο μυαλό μου, μα και γύρω μου. Μοναδική μολυβιά σε έναν κόσμο γεμάτο «νερομπογιές και ταράτσες», με κοιτά χωρίς μάτια, έχει μια ορθάνοιχτη αγκαλιά και φωνάζει δίχως μιλιά.



Αυτά όλα που σας έγραψα είναι τα τραγούδια μου. Και τα έγραψα για να τ’ ακούσετε και για να κάνετε δικό σας ό,τι σας ταιριάζει, και όπως σας ταιριάζει. Τα άλλα αφήστε τα για άλλους και αν κάτι περισσέψει αφήστε το για μένα. Καμιά φορά στ’ απομεινάρια…



Υ.Γ. Όσοι ήθελα να ευχαριστήσω είναι γραμμένοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μέσα στούς στίχους μου. Μα θα ’θελα ακόμα μια φορά να ευχαριστήσω για τη υποστήριξη  την Freestyle Productions, και όσους σέβονται, αγαπούν και κρίνουν αυτό που κάνω.



Sadahzinia

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου