Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Dance With The Devil (γράφει ο Totem)

-Από το περιοδικό SMS-

Γράμμα φαντάρου στη γκόμενα...

Ο Μεταλλεργάτερ θυμάται...
Η Shannen, η Ελενίτσα, το 'ποτέ' και το 'πάντα'...


Εξομολόγηση: Πέτρος Πουντίδης (γνωστός και ως Μεταλλεργάτερ, γνωστός και ως Τοτέμ)


Αγαπημένη...


Τεύχος 1ο.
Η Λήθη και η Lilith, τον πρώτο χρόνο χάρηκα!

Ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι αυτό το γράμμα το γράφω περισσότερο για να το διαβάσω εγώ ο ίδιος μετά και να δω τί έγραψα, παρά για να καταλάβεις εσύ τί παίζει...
[Ψηλέ, την μπέρδεψες!]
Εσένα δε σου μιλάω...
[Εμένα εννοεί, και εγώ είμαι αυτός! Κατάλαβες? Ούτε εγώ!]
Τέλος πάντων λογικών πραγμάτων... Η πραγματικότητα έχει γίνει μια θολή μουτζούρα την οποία προσπαθώ να σβήσω για να γράψω στίχους και να ζωγραφίσω κόμιξ. Μπιφτέκια και γαζιά...
[Βραχυκύκλωσε...]
Την ημέρα που ο πατέρας μου ο Όντιν με έδιωξε από την Άσγκαρντ, με δάγκωσε ένα βαμπίρ την στιγμή που πέσανε τοξικά απόβλητα στα μάτια μου, και σαν να μην έφτανε αυτό, με χτύπησε μια ακτίνα ραδιενέργιας Gamma την στιγμή που κατάλαβα ότι είμαι μεταλλαγμένος και μπορώ να ελέγχω τον καιρό. Για αυτό έφτιαξα αυτή τη στολή από ανταλακτικά για πυραύλους. Για να γλιτώσω από τους κακούς Ταλιμπάν!
[Σου λέω, το έχει χάσει... Άμα το βρεις, στείλ'του το...]
Δεν ξέρω τί φταίει... Μπορεί να είναι η έλλειψη ύπνου... Η σχετικά αυξημένη τις τελευταίες μέρες κατανάλωση αλκοόλ... Μάλλον και τα δύο... Αλλά δεν την παλεύω...
[Μου μυρίζει κάστανο...]
Αυνανίας το ανάγνωσμα...
Δεν ξέρω άν σου έχω πει ποτέ για την πρώτη μου φορά σε στριπτιτζάδικο. Δηλαδή σίγουρα σου έχω πει, αλλά δεν θυμάμαι άν στο έχω περιγράψει...
[Λέει για εκείνη τη φορά που πλακώθηκε με τους φίλους του προπονητή του για την Βαγγελιώ που νόμιζε ότι την είχε ερωτευτεί αλλά εκείνη "κλαρίνωνε" 30ρηδες στο Καλαμάκι...]
Αρχίσαμε πάλι με τον βλαμένο...
[Εμένα λέει... Συγνώμη που τον διακόπτω αλλά αυτός είναι ο ρόλος μου σε αυτό το γράμμα, σαν καταπιεσμένη, δεύτερη, σχιζική απόφυση της προσωπικότητάς του!]
Τέλος πάντων, ας μη σχολιάσω... Εκείνη η βραδιά, ήταν η πρώτη μου φορά σε στριπτιτζάδικο. Ήμουν 16 ή 17 νομίζω και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Όχι κανένα στήθος ή κανένας γλουτός... Οι τυπάδες που ήταν μέσα στο μαγαζί μου είχαν κάνει εντύπωση! Μιλάμε για κατακαμένους κατακαημένους! Οι "κύριοι" αυτοί κοιτούσαν τις κοπέλες με μία τέτοια λάγνα αυτοπεπίθεση (σύνθετη λέξη, μόλις την ανακάλυψα!), λες και ήταν σίγουροι ότι οι γκόμενες θα τους καθόντουσαν στο τέλος της βραδιάς! Θυμάμαι να το συζητάω με τον Στάθη (τον κολλητό μου τον Λυκάνθρωπο, Κακά Μαντάτα representing). Οι τυπάδες κοιτούσαν κατευθείαν εντώς του ματίου την γκόμενα, και καθώς λαπντάνσαρε (εκ του lap-dancing) πάνω τους, της χούφτωναν τα βυζά, της μιλούσαν αισθησιακώς με φωνή 4, κουλουπού κουλουπούκουλου! Και ενώ οι τυπάδες νομίζαν ότι επροόδευαν το καμάκι, τα πορτοφόλια τους αδιάζανε, γιατί κάθε 'χορός' του 3λεπτου κόστιζε (τότε) κάνα-δυο χιλιάρικα τουλάχιστον! Θυμάμαι ότι εγώ κι ο Λύκος νιώθαμε περισσότερο απογοητευμένοι για το φύλο μας, παρά ερεθισμένοι με τις 'αιθέριες υπάρξεις' γύρω μας... Πριν πέσει το ξύλο, θυμάμαι συζήτηση για το παραμύθιασμα που τρώγανε όλοι και να λέω στον ψηλό ότι "μάλλον δεν θα ξαναπατούσα ποτέ σε στριπτιτζάδικο"... Τώρα, 10+ χρόνια μετά μπορώ μετά σιγουριάς [σχεδόν] να πω ότι δεν υπάρχει 'ποτέ' και 'πάντα'...

Τεύχος 2ο.
Πύρ, Λαμόγια και η πυρόξανθη Shannen...

Πριν 5-6 χειμώνες (την χρονιά που είχαμε παίξει στο Cargo στο Λονδίνο με τους Active) μια νύχτα μετά το live και μετά από ένα φεστιβάλ κατανάλωσης αλκοόλ, καταλήξαμε σε ένα peeler club... Εγώ, οι Pyramoya και ο Ιρλανδός ο ντράμερ που δε θυμάμαι το όνομά του...
[Μάρκ!]
Ναι, μάλλον αυτό ήταν... Τέσπα... Οι μαύροι χωθήκανε κατευθείαν στα noodie booths ["στριπτιζοντούλαπο", όπου σε χωρίζει από την κοπέλα ένα τζάμι και, βάζοντας κέρματα σε έναν κερματοδέκτη μπορείς να της δώσεις "οδηγίες" από ένα μικρόφωνο] και εγώ με τον κοκκινοτρίχη αράξαμε στην μπάρα για να πνίξουμε την λύπη μας [που δεν είχε λόγο να υπάρχει αλλά την σούρνατε μαζί σας ούτως ή άλλως] στη μελαχρινούλα Guiness. Κάθε λίγο και λιγάκι ερχότανε και καμιά κοπέλα για 'ψάρεμα' αλλά την διώχναμε καθώς το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν οι μπύρες και τα χάλια της Newcastle United. Περιττό να αναφέρω πως ο μπάρμαν στην αρχή πρέπει να μας πέρασε για ζευγάρι... Μέχρι που μου κόλησε μιά καστανομάλα που έμοιαζε λίγο στην Isla Fischer, λίγο στην Uma Thurman και είχε ένα κορμί που να τον κόβεις και να τον πετάς στα ψάρια. Καρφώθηκα [προφανώς] άσχημα ότι ψιλό- [-χοντρό-] -γούσταρα και ο κοκκινοτρίχης είπε να με κεράσει. Αρνήθηκα αλλά άν δεις φάτσα Ιρλανδού που του αρνιέσαι κέρασμα θα καταλάβεις. Σαν τη γιαγιά μου σε βρώμικο δωμάτιο! Ε, τί να κάνω, δέχτηκα το κέρασμα [1 κουπόνι, 5 λιρες, 3 λεπτά] και ακολούθησα την αμαρτία την προσωποποιημένη καθώς με έπιασε από το γιακά της πατατούκας και σχεδόν με χαμόσυρε στην αίθουσα που συμβαίνανε οι prive χοροί... Με πέταξε στον καναπέ και μου έβγαλε την πατατούκα. Καβάλησε απάνω μου και άρχισε να βγάζει τα "ρούχα" της. Ενάμισι δευτερόλεπτο μετά [δεν φορούσε σχεδόν τίποτα] είχε γδυθεί εντελώς και "λαπντάνσαρε" πάνω μου και μου έκανε στα αυτιά διάφορα [υποτίθεται] αισθησιακά... Και της ψιθύρισα και εγώ στο αυτί [σε ελεύθερη μετάφραση]...
-Πόσο καιρό κάνεις στριπτίζ?
...Αυτή κοίταξε τριγύρω μην μας παρακολουθεί κανείς...
-Τί? μου είπε μεσ'στο αυτί με τη σειρά της (ήταν δυνατά η μουσική)...
Επανέλαβα την ερώτηση και ακολούθησε ο εξής διάλογος καθώς συνέχισε να τρίβει τον καβάλο της στην κοιλιά και τα ιδιαίτερά μου (πάνω απ'τα ρούχα αλλά ακόμα απορώ πως ο λούτσος δεν μου είχε φτάσει στο λαρύγγι)...
-Ά! Δύο χρόνια εδώ στο Λονδίνο αλλά ξεκίνησα το στριπτίζ από τότε που έμενα στο Τορόντο...
-Έκανες στριπτίζ στο Τορόντο?
-Όχι καλέ! Στο Ντάρνχαμ έκανα στριπτίζ! Στο Τορόντο έμενα! [Ντάρνχαμ σαν να λέμε 'στα Γιάννενα!' της Αγγλίας]
-Απόδειξη ότι με δουλεύεις! Περιμένεις να πιστέψω ότι έμενες στον Καναδά? Και τί? Έμενες σε αεροπλάνο? Πώς έκανες στριπτίζ στην Αγγλία άμα έμενες στον Καναδά?
-(με βάρεσε χαϊδευτικά στο κούτελο) Στο Τορόντο του Ντάρνχαμ έμενα χαζούλη! Χωριό είναι στα βόρεια του Ντάρνχαμ Κάουντι!
-Και πού να το ξέρω εγώ? Ώστε... Έκανες στριπτίζ στο Ντάρνχαμ? Πόσο καιρό?
-2 χρόνια περίπου, αλλά μόνο 3 νύχτες τη βδομάδα. Δούλευα σαν νοσοκόμα σε σχολείο!
-Μήπως προσπαθείς να με κάνεις να σε φανταστώ με στολή νοσοκόμας?
-Δεν ξέρω, εξαρτάται...
-Από τί?
-Απ'το άν τα καταφέρνω!
-Τα ψιλοκαταφέρνεις...
-Σοβαρά χαζούλη, νοσηλεύτρια είμαι! Δούλευα στο 1 λύκειο του Ντάρνχαμ... (γέλασε)
-Σοβαρά?
-Σοβαρά... (Με κοίταξε λίγο παράξενα) Γνωστός μου μοιάζεις. Αμερικάνος είσαι? [καταραμένη προφορά!]
-Όχι. Έλληνας...
-Έλληνας?
-Ναι, δυστυχώς! Δεν φταίω εγώ! Οι γονείς μου κάνανε σεχ εκεί...
-Έχω πάει μια φορά στην Μύκονο...
-Δούλευα εκεί φέτος το καλοκαίρι...
-Μπράβο σου αλλά εγώ είχα πάει πριν 5-6 χρόνια. Δεν σε ξέρω από εκεί... (Με ξανακοίταξε παράξενα)
-Μήπως ήσουν χτες στην συναυλία? Παίζαμε χτες στο Cargo! [είσαι ψωνάρας, το παραδέχομαι]...
-Σοβαρά μιλάς?! Είσαι "συγκροτηματίας"?!?
-Ναιπ! Ράπερ! (περιφανεύετηκα!)
-Γουάου! Τόση ώρα τρίβωμαι σε Έλληνα ράπερ! (γέλασε πάλι)
Τα επόμενα 45 λεπτά που συζητούσαμε (!!!) χάλασα καμιά πενηνταριά λίρες σε 'χορούς'. Μερικές φορές συζητούσαμε για 2-3 τραγούδια χωρίς να μου ζητήσει κουπόνι. Κάθε λίγο και λιγάκι θα πέρναγε ο κοκκινοτρίχης ή κανένας από τους μαύρους να δούν 'αν είμαι ακόμα ζωντανός' και εγώ με την 'παρτενέρ' μου τους διώχναμε και τους πετούσαμε πράματα κοροϊδευτικά. Αυτό όμως που με κράτησε τόση ώρα εκεί [πέραν του ότι δεν φορούσε ρούχα?] ήταν το βλέμα της. Είχε μια αθωότητα που την έχει και το δικό σου κούκλαμ', αλλά ήξερα ότι ανά πάσα στιγμή μπορούσε να με σπάσει και στο ξύλο άμα λάχει! Και γούσταρα... Φλέρταραμε... Και ξέχασα όλα όσα είχα συζητήσει εκείνο το βράδυ με τον Λύκο...
-Μπορώ να σε φιλήσω? (της είπα)
-Τί?
-Μπορώ... Να... Σε... Φιλήσω? (της το εξήγησα και με νοηματική/κοροϊδευτική)
-Εμείς... Δεν μπορώ... Ξέρεις... Μπορούν να με απολύσουν...
-Σοβαρά?
-Ναι... Οι ιδιοκτήτες είναι πολύ αυστηροί!
Μου είπε... Την έπιασα από την μέση και την σήκωσα λίγο, δημιουργόντας απόσταση ανάμεσα στην κοιλιά μου και στο μ**νί της... Κοίταξα κάτω, μετά αυτήν στα μάτια... Γέλασα ένα ειρωνικό... Κατάλαβε και εκείνη φαίνεται την ειρωνία του προηγούμενου διάλογου και τελικά με φίλησε. Χωρίς γλώσσα. Με λίγο περισσότερο πάθος από όσο περίμενα. Έβαλε και τα χέρια της στα μάγουλα μου καθώς με φιλούσε.
[Η στιγμή υπήρξε και το ξέρεις και εσύ, όπως το ξέρω και εγώ! ΧΑ!]
Τέλος πάντων... Έσπασε το φιλί λες και βγήκε από ξόρκι και κοίταξε τριγύρω ψιλοφοβισμένα... Συνέχισε να 'χορεύει'...
-Θέλω να σε ξαναδώ... (της είπα)
-Τί?
-Λές πολλά "τί"!
-Εσύ με κάνεις να τα λέω...
-Λοιπόν? Θα σε ξαναδώ ή τί?
-Το δεύτερο! (γέλασε)
-Χα! Χα! Αστείο... (της είπα σοβαροφανής)
-Τί θες να κάνουμε?
-Ξέρω γω... Πάμε στο ζωολογικό κήπο αύριο!
-Στον ζωολογικό? Αύριο?
-Εντάξει! Αφού μου το ζητάς... [το λογοπαίγνειο πετυχαίνει μόνο στα Αγγλικά, αφού το "ζητάς" και το "ρωτάς" είναι η ίδια λέξη! Εδώ τσάμπα το μετέφρασες!]
-Τί?
-Ξανά με τα "τί"! Μου "ζήτησες" να βγούμε αύριο... Εντάξει! Δέχομαι! (γέλασε)
-Δεν μπορώ να σου δώσω το τηλέφωνό μου... Άν σε δούνε να το γράφεις ή αν δούνε να σου δίνω χαρτί, πάει, απολύθηκα!
-Έτσι όπως "χορεύεις", πες μου τον αριθμό στο αυτί και θα τον θυμάμαι εγώ...
-Σιγά μην τον θυμάσαι...
-Δοκίμασε...
 ...και έτσι έφυγα (βιαστικά!) με τον αριθμό της στη μνήμη μου. Με το που βγήκαμε από το μαγαζί έτρεξα σαν τρελός να βρω χαρτί να τον γράψω. Οι μαύροι και ο κοκκινοτρίχης με κράζανε. Μου λέγανε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν ο πραγματικός της αριθμός και ότι με είχε κοροϊδέψει μόνο για τα λεφτά, τις 100 λίρες. Δεν τους είπα για τους 'τσαμπέ χορούς' μας. Τους είπα ότι μου επέστρεψε τα λεφτά πρίν φύγω...
[Δεν τους είπες μια ωραία αλήθεια, αλλά ένα ηλίθιο ψέμα. Καλός Κριστιάνος Ρονάλντος είσαι...]
Τουλάχιστον σταμάτησαν να με πρήζουν... Την άλλη μέρα την πήρα στις 10 το πρωΐ (τίποτα). Μπύρες. Και μετά στις 12 (πάλι τίποτα). Κι άλλες μπύρες. Στις 3 της άφησα μήνυμα στον τηλεφωνητή, μεθυσμένος, το ξενοδοχείο και το νούμερο του δωματίου και ότι ανησυχώ. Μετά λυποθύμωσα [σύνθετη λέξη, δεν πρόκειται περί ωρφωγραθηκού λάθους] ξενερωμένος. Δεν είχα κοιμηθεί καθόλου το προηγούμενο βράδυ. Το επόμενο πρωΐ καθώς κάναμε check out, η ρεσεψιονίστ μου έδωσε δύο μηνύματα σημειωμένα σε μικρά κίτρινα χαρτάκια [αυτά που κολάνε στην πάνω μεριά] και μου είπε ότι προοθούσε τις κλήσεις αλλά δεν το σήκωνα...
1. I'm sorry I didn't pick up this morning... I'm alright. I was just busy with some choirs. If you still want to go out, the London Zoo would be lovely... What do you say we meet there at about seven-ish? Kisses,
Shannen xXx
(Συγνώμη που δεν το σήκωνα το πρωΐ. Είμαι καλά. Ήμουν απασχολημένη με κάποιες αγγαρείες. Άν θες ακόμα να βγούμε ο ζωολογικός κήπος θα είναι μιά χαρά. Να συναντηθούμε εκεί κατά τις εφτά? Φιλιά, Σάνεν)
2. It's almost 21:00... After 2 long hours of looking at the gorillas I realised something... Men are pigs, regardless the country they're from...
(Είναι σχεδόν εννιά. Μετά από 2 ώρες που κοιτάω τους γορίλες, κατάλαβα κάτι... Οι άντρες είναι γουρούνια ανεξαρτήτως χώρας προέλευσης!)
Τα έσκισα και τα πέταξα και τα δύο... Φύγαμε για Cardiff. Δεν ξαναπάτησα σε στριπτιτζάδικο...

Τεύχος τρίτο.
Εξιλέωση, Εξαΰλωση, Εξερεύνηση, Εξάπλωση και Εξαιρετικά ηλίθιος!

...μέχρι τις 10 Νοέμβρη του 2007 [τί είπαμε στην αρχή για το "ποτέ" και το "πάντα"]. Τρία ολόκληρα χρόνια. Σιγά το κατόρθωμα. Αλλά τί να κάνω? Ο πιθηκάνθρωπος ο μικρός μου αδερφός (μάλλον) μία μόνο φορά παντρεύεται. Πήγαμε στο Baby-Gold, εγώ, ο μικρός, οι δύο κουμπάροι του αδερφού μου και δύο φιλαράκια μας, ο Νίκος και ο Κάτσα [δύο φίλοι επιπέδου 'έη κουνάβι']. Πήρα για χορό 'την αισθησιακή Monique'. Ξανθιά, τοσοδούλα, μπουκιά και συχώριο, μονή καλιγραφία, ζόμπαλο έργο τέχνης, πισινός προφυλακτήρας για πολλά σκαμπίλια... Αντί να "απολαύσω" τον "χορό" την πήρα στην γωνία και μιλήσαμε. Έμαθα πολλά, όπως έμαθε και αυτή. Το Monique ήταν το καλλιτεχνικό της. Ελένη το κανονικό. Και το μαγευτικό Παρίσι ήταν περισσότερο όνειρο παρά τόπος καταγωγής. "Από τους Αγίους Σαράντα" δεν θα πούλαγε.  Ξαναείχα, που λες, με την Ελενίτσα μια παρόμοια συζήτηση που με ψιλοξενέρωσε (αρχικά) γιατί ξύπνησε αναμνήσεις και κόστισε ένα 40ρι (αν και έπρεπε να κοστίσει 60 τουλάχιστον)...
Έφυγα από το μαγαζί με τον Νίκο και τον Κάτσα και παραγγείλαμε τρεις τάνες σε ξενοδοχείο του Πειραιά.
[Μέχρι εκεί ξέρεις και εσύ την ιστορία. Ότι έφυγε με τους άλλους δύο και κεράσανε κάτι καλές κοπέλες επί χρήμασι...]
Ναι αλλά αυτό που δεν ξέρεις είναι ότι τους άφησα τα λεφτά που μου αναλογούσαν στην "παραγγελία" και έφυγα γιατί 'βαρέθηκα να περιμένω'... Και είναι η πρώτη φορά που κάποιος [εκτός από τον Λύκο, αυτός το ήξερε από τότε! Κακά Μαντάτα baby!] μαθαίνει ότι: -ξαναπήγα στο Baby Gold -έκατσα μέχρι τις 4 το πρωΐ που έκλεισε -έφυγα με την Ελένη [η οποία παρεπιπτόντως οδηγούσε πράσινη Jaguar και καθάριζε κάθε βράδυ που "δούλευε" πάνω από 500 ευρόπουλα] -πήγαμε στο σπίτι της στο Μπραχάμι και κάναμε στοματικό σεχ για καμιά ώρα. Για την ακρίβεια εγώ της έκανα στοματικό σεχ για καμιά ώρα ενώ παράλληλα αυγατηγανηζόμουν. Δεν ήθελα να την μαμήσω. Δεν με ενδιέφερε να μαμήσω γενικότερα. Μιλήσαμε... Πριν κοιμηθεί (και φύγω), κάναμε πλάκα ότι και καλά 'έχει την πιό Τζαμάϊκα δουλιά στον πλανήτη! 500 ευρό μεροκάματο και 2-3 κολπικούς έξτρα μπόνους'. Και χαχαχά χουχουχού. Μου είπε ότι είμαι 'και γ@μώ τα παιδιά'. Μακάρι να μπορούσε να το πει στην Shannen... Δεν ξέρω γιατί θέλω να το διαβάσεις αυτό...

Με λιγότερες τύψεις,
Πέτρος...

[Εγώ ακόμα θυμάμαι και αυγατηγανήζομαι,
Μεταλλεργάτερ a.k.a. Totem...]


Υ.Γ. Οι διάλογοι με την Shannen, την Ελένη και τον Λύκο μπορεί να μην ήταν και έτσι ακριβώς κατά γράμμα, συλλαβή προς συλλαβή αλλά τους προσέδωσα λίγο ντρέσινγκ δια την απαραίτητην ταυλοποίηση του αναγνώσματος...
[Η ουσία παραμένει ίδια και απαράδεχτη!]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου